Bekle bizi İstanbul (2)

Vapur hareket ettiğinde denizde 3-5 tane karabataktan başka birşey yoktu. Poşetten simitleri çıkardık ve denize doğru fırlatmaya başladık.

Martılar saklandıkları yerden çıktılar ve denizin üstünde birden onlarca martı birikti.

Aklıma o an Körfez Güzeli geldi. İzmir'de yine böyle bir vapur sefasında martılara simit atıyorduk. Körfez Güzeli taş atar gibi yere doğru atıyordu simitleri.

'Güzelim onlar balık değil kuş, simiti havaya at' dediğimde, 'ama ben yukarı atamam ki' demişti... cevap vermemiştim...

Martılar heryerde aynı... simiti çok seviyorlar...

Simit keyfimize, gökyüzünde çığlık atarak danseden martılara diğer yolcular da kayıtsız kalamadı. Neyse ki vapurda simit satılıyordu da herkes doyasıya eğlendi.

İnsanlar çıldırmış gibiydi. Ben bende değildim. Bir ara Mert'in kahkahasıyla kendime geldim,

'hayırdır bebem, açık hava yaramadı galiba' dedim,

'asıl sen kendine bak... simit atarken halini bi görsen hayata küsersin' dedi.

'ne varmış halimde?' dedim

'nasıl dağıldın öyle, bari ağzını kapat... simiti sen yemiyorsun martılar yiyor' dedi.

'amaannn dağıldıysam dağıldım' diyerek bastım kahkahayı ve kaldığımız yerden devam ettik.

Yanımda da bir aile oturuyor. Tam aile de değillerdi galiba. Bir baba-kız ve aileden olması arzulanan bir kadın. Adam kadına güzel laflar ediyor kadın oralı değil. :)))) Kadın nereliydi bilmiyorum... Ufaklık bir ara 'bizde simit atalım baba' diye sızlandı. Bir parça da ona verdim sustu... Konuyu nasıl bağladılar... filmin sonunu kaçırdım...

Gözümün gördüğü her kareyi çektim. Yoksa gözümün görmediği mi demeliyim... Güneş gözüme geliyordu. Niye gözlük almadık yanımıza diye pek dertlendim...

Kara göründü... İskeleye yanaştık... sığındık... sığınmakla da kalmadık demir attık...

:) İyi bayramlar...