Beklemek....

Dipsiz, kör, karanlık kuyudan çıkmayı ummak. Arta kalan hayat kırıntılarıyla yaşamayı öğrenmeye çalışmak. Herkese, her şeye yeşil öfke, kan kırmızısı nefret duymak. Benzin kokulu, keskin, uçucu bakışla bakmak dönüp duran dünyaya. Uyum sağlamaya çalışmak uyumsuz yaşama, hiçbir şey olmamış gibi davranmak . sessizce beklemek.

Bulduğum kara bir kutuya korkuyla ve merakla bakmak. Açsam mı açmasam mı diye akla karayı seçmek.

Beklemek. Mum alevinin titreyişiyle üşümek. Onun kırmızı, sarı, turuncusunda umudu görmek. Akmak, akmak sıcaklıkla. Şekil değiştirmek.

Beklemek. Mavi derinliklerde yokluğu görmek. Karanlığı yıkan sahte ışıklarına takılmak İstanbul’da. Bir o kadar etkileyici ve bir o kadar sahte. Denize vuran sahte yakamozlarına dalmak umarsız yürekle.

Utanmasam. Ah bir utanmasam. Akıtsam şu zehir göz yaşlarımı karanlık sulara. Bir mendil verecek birini ummak, beklemek.

Hayatımda hiç çığlık atmamış biri olarak, çığlık atmak istemek ama yine başaramamak.

Beklemek camgöbeği acı, göz alan.

Beklemek gri dumanın ardına saklanmaya çalışmak. Kendini komik bulma ve gülümsemek.

Beklemek, sarı rutinliğe alışmak. Akıp gitmek hayatın kırıntıları arasında doymaya çalışmak. Eski haline dönüşü özlemek.

Mor umutlara sarılmak. Fırından yeni çıkmış ekmeğin çıtırlığını, kokusunu tüm benliğine çekmek. Morun eflatuna dönüşmesini beklemek.

Toprağın kahverengiliğinin yeşile,

Dalların sarılığının pembeye,

Kara bulutların beyaza dönmesi.

Beklemek.

Güneşin yeni doğduğundaki renklerini ve doğanın seher vaktindeki kokusunu hissetmek.