Bekleyiş...

Hayatımız gelip geçiyor, sorunlarımızda bizimle birlikte büyüyor; en epik anlatımıyla bile koşuşturmaca içinde geçiveriyor ömürlerimiz. Mücadele ediyoruz hayatla; direniyoruz savaşıyoruz, kavga ediyoruz, bazen geri çekiliyoruz, savunmaya geçiyoruz. Amaç mutluluğa erişebilmek. Ama yaşadığımızı zannettiğimiz mutluluk hali gerçek mi? Yoksa doyumlarımız mı azaldı. Onlar da mı artık azla yetinmeyi, aza kanaat etmeyi öğrendi? Yoksa değişen dünyayla birlikte, bizler de insanlık vasıflarımızı birer ikişer yitiriyor muyuz? Gitgide bireycileşiyor, çıkarlarımızın yılmaz savunucusu olup çıkıveriyoruz bir anda. İnsanlığımızı unutuyoruz. Fakir, aç, kimsesiz, dertli insanlar hiç geçiyor mu aklınızdan. En son kime hediye aldınız. Karşılıksız olarak yaptığınız son iyilik neydi peki? Özel günlerinde yanında mıydınız arkadaşınızın?

Elinizi onun yerine taşın altına soktunuz mu hiç? Kimsesizlerin kimsesi olmayı düşündünüz mü peki? Sesinizi yükselteceğiniz halde sustuğunuz oldu mu? Siz de mi bana dokunmayan yılan bin yaşasınlarcılardansınız? Sevipte sevdiğinizi haykıramadınız mı? Değer veripte karşılığını alabildiniz mi? Yüreğinizin sesini en son ne zaman dinlediniz? Kahrolası akılcılığınız mı girdi yoksa yine girdi devreye . Sizi insan yapan değerlerden uzaklaşmamayı işlediniz mi bilinçaltınıza? Tırnaklarınızla kazıyarak gelmeyi düşündünüz mü bir yerlere? Şeytana uyup, kaybettiğiniz oldu mu size özel, yek, biricik benliğinizi? Her defasında tövbe edip, sonradan bozduğunuz oldu mu? Kendinize bu soruları sordunuz mu her şeyden önemlisi. Her gün çağ atlayan, gelişen, değişen dünya sizin de mi kuşattı ismi şahanenizi…