Ben Ankaradayken...

Ankara sıcaktı ben gittiğimde…Yazıma başlık bulamadım… Kim bilir belki de bulmak istemedim… Yazılarıma dalya diyeli epey zaman olmuş yine…. Ben yine yazmamışım… Zaman ilerliyor ben yazsam da, yazmasam da… Zaman, beni yada bir başkasını beklemiyor… Yüzüncü yazımdan bu yana memleketim kelimelerin acıyı anlatmada kifayetsiz kaldığı anlar yaşadı… Her şey’in ENİ’ ni yaşayan memleketim… Acı en acıdır memlektimde, hüzün en hüzün… Memleketimin, Türkiye Cumhuriyetinin ve topraklarımızın korunmasında canlarını feda etmekte bir lahza tereddüt etmemiş kınalı kuzularını, kahraman Mehmetçiklerimizi, yine uğrunda can verdikleri bu aziz vatanın topraklarına emanet ettik… Evlatlar, al bayrağa sarılı tabutların önündeki resimleri öptüler onları sonsuzluğa uğurlamadan önce… Minik parmakları, yüzlerindeki gülümsemeyle babalarını işaret ediyordu… Ah be çocuğum, sana nasıl anlatacağım, şehit evladı olduğunu? Daha çok küçüksün… Büyüyeceksin ama babasız… Zor.. Çok zor… Ve meleğim… Güzel Busem… Geleceğin için kursa giderken hain teröre kurban gideceğini nereden bilecektin…? Daha on yedisindeydin… Patlamanın etkisiyle etrafa saçılan parçalardan biri yüreğine isabet etmiş… Öyle yazıyordu gazetede… Öyle söyledi haber kanalları… Hurdaya dönmüş araç… Camlar paramparça… Yoksa, bu güzel memleketin kalbine mi isabet ettirmek istemişlerdi o parçaları? Ya sen? Ya sen kardelen Elif öğretmenim? Nereden bilebilirdin sevdiğini kahpe teröre kurban vereceğini? Kim bilir ki…. Nasıl anlatsam, nasıl yazsam bilemiyorum… Kelimeler yetmiyor işte… Pınar Öğretmenim… Sen ki mutluluğun ve acının en büyüğünü yaşadın çok kısa zamanda.. Nasıl dayanır insan Cumhuriyet Öğretmenlerinin yokluğuna? Teğmen eşine destek olmak için gittin onun görev yerine… Babanın kaybı acıttı canını … Sevdiğin yanında olmak bir nebze olsun acını hafifletecekti belki… Elim yazmak istemez öğretmenim… Yüreğim hissetmek istemez… Ve bir gün o balkonda sevdiğinle birlikte belki gelecek hayalleri kurarken, sevginin verdiği kuvvetle hayata karşı güçlü olabileceğini düşünürken, şu kahrolası terör seni sevdiğin, öğrencilerinden aldı… Hepimiz için çok zor, ama sevgili eşin için daha da zor… Sen duymazsın yazdıklarımı belki… Hissetmezsin içimdeki hüznü… Ama Pınar Öğretmenim, keşke gitmeseydin.. Keşke, memleketinde kalsaydın…. Ah keşke… Yaradanın hikmetinden hesap sorulmaz elbet… Bunu bilir biz inananlar… Dünyaya kazık çakacak da değiliz… Bir gün hepimiz öleceğiz… Ama kahpe teröre kurban gitmek… Nasıl anlatmalı bilmem ki… Şehitlerimiz, gazilerimiz, Türkiye Cumhuriyetin kahraman evlatları, Cumhuriyetin öğretmenleri ve vatanını candan seven her bir birey, YARADAN’ a emanet olun… Atamızdan yadigar olan Türkiye Cumhuriyetine yüreğimizdeki inanç ve iman sayesinde, tıpkı Ulu Önder’ in dediği gibi sonsuza dek sahip çıkacağız…