Ben ayrılıklar yalnızlıklar şairiyim

Ben ayrılıklar yalnızlıklar şairiyim. Durup köşe başında benim için buluta ağlayan benim. Gök gürler şimşek çakar, yeryüzüne gelen yıldırım benim. Ben ayrılıklar yalnızlıklar şairiyim buz gibi odada sevdam için.. Karlar yağarken ise buz benim. Ben ayrılıklar yalnızlıklar şairiyim.

Kalemimin kavgası yalanın karanlığı benim. Geceleri elim titrer kalemi alırken. Buz gibi odayı boş kahkahalarımla doldurup yanarcasına kahrolan benim. Ben yalnızlıklar ayrılıklar şairiyim. Kibrit gibi sönen gerçekler önünde boyun bükerim. Yıllara susun günlere durun diyen benim, ben ayrılıklar yalnızlıklar şaiririyim. Karların yağdığı gökyüzünün karardığı gecelere mensup yüreğim. Ben ayrılıklar yanızlıklar şairiyim. Kaybolduğum denizlerin çorak kokusunda yalanlarım kahrolmuş anılarına mensup kalbim. Acıyor yüreğim bilmiyor kimse yoruluyorum boşluğun içinde... Olduğum yerde sayıyorum ben ayrılıklar yalnızlıklar şairiyim.

Zifiri karanlıklarda güneşe anlatamdım seni korktum adaletinden... Aya anlatamadım seni korktum esaretinden... Dünyaya haykırdım seni unutma gerçek aşkımın kaderi... Seni ölümüne sevdi. Sen cevap vermesende ona... O seni sevdi sana dokunurken ağladı yüreğine... Ben ayrılıklar yalnızlıklar şairiyim. Boş tavanın dökülmüş loş ışığın karanlığıyım ben... Karanlık gecelerde karanlar bağlarım şimdi sensiz ve yastayım karanlıklarda yüreğim. Kahrolmuşum sensizlikle gözlerim kalmış kapıda... Ev sensiz boş karanık gibi güneş çamur at izi kalsın babında.... En sonunda güneşte yanmış işte sana.... Sitem yazmış kalemim senden başka... Kahrolmuş benim gibi yalnızlığa... Ben ayrılıklar yalnızlıklar şairiyim ölüm isterim ölüm...