Ben bir hiçim

Neden bir hiçim? Olmadığım için mi? Hayır onun için değil. Ben olduğum için hiçim. Siz beni görebiliyor musunuz? Göremiyorsunuz. İşte ben onun hiçim. Anlayacağınız hiç olan benim.

Benim sözüm size. Bana “üç paralık kadın” diyene sözüm. Siz neye değer biçtiniz? Aslında benim hiçbir şeyim değilsiniz ki siz. Nereden biliyorsunuz da bana “ üç paralık kadın” diyorsunuz. Siz beni görebiliyor musunuz? Ben sizi hiç göremiyorum. Yoksunuz…

Benim sözüm size bana “O kadın” diyen size. Siz kimsiniz? Biliyor musunuz? Siz hangi kadınsınız? Biliyor musunuz? Ben size hiçbir şey diyemiyorum. Çünkü ben sizi göremiyorum. Bana göre siz de hiçbir şey değilsiniz. Yoksunuz…

Bayramda elinizi sıkıp bayramınızı kutladığım. “Kim bu kadın elimizi sıkıyor” demiştiniz. Doğru ben bir hiçtim ve sizin elinizi sıkmamalıydım. Siz öyle deyince fark ettim. Neden elinizi sıkıp bayramınızı kutlamıştım ki. Oysa siz nasıl olsa yoktunuz…

Hani bir toplantıda sizlere bir konuşma yapmıştım. Siz “altına imzamı atarım” demiştiniz. Ama atamadınız. Atamazdınız da. Yoktunuz…

Heyecanla arkadaşınıza telefon açıp da “Bu kadını tutuklatacağım. Şimdi şikâyete gidiyorum” demiştiniz ya. Ne oldu? Bir hiç olan bu kadını tutuklatabildiniz mi? Siz fark edememiştiniz hiç olan bu kadını kimin tutuklayıp tutuklayamayacağını. Siz de bir hiçtiniz ve bu kadının hiçbir şeyi değildiniz. Yoktunuz…

Siz oturduğunuz koltukta geriye doğru yaslanıp elinizdeki bir takım kâğıtları sallayarak “Bu evraklar çok eski siz de yoktur” demiştiniz ya toplantılarda. Vardı o kâğıtlar üç paralık ama hiçbir şey olmayan bu kadında sizde de o kadında da o kâğıtların hiçbir işe yaramadığını göremediniz. Yoktunuz…

Hiç olan ben içimdedir. Görebilmeniz asla olası değil. Siz kendinizi bile göremiyorsunuz. Yok olduğunuzun aslında hiç bile olamadığınızın farkında değilsiniz. Siz, sizler hepiniz yoksunuz. Bir gün bu gökyüzünün altında yeryüzünün üstünde daha önceden olmadığınız gibi olmayacaksınız.

Ama ben biliyorum bir hiç olduğumu ve ona göre bakıyorum gökyüzüne, yeryüzüne, denizlere…

Her sabah kulaçlarken denizi “ sen varsın” diyorum.

Her sabah doğan güneşi içime çekerken “sen varsın” diyorum.

Her sabah bitkilerin altındaki toprağa incitmeden basarken “sen varsın” diyorum.

Geceleri yıldızları, gündüzleri rengini denizlerden almış olan gökyüzüne bakarken “sen varsın” diyorum.

İçimdeki ben haykırıyor ama siz duyamazsınız…

Çünkü siz yoksunuz tıpkı önceden olduğu gibi sonra da olamayacaksınız…