Ben de sokak kuşu muyum anne?

Dört gündür Ankara'da hava kapalı. Hafiften bir yağmur yağıyor yine. Penceremi açıp baktığımda, sokak kuşları takılıyor gözlerime. 18 aydır belki hiç dikkatle bakmamıştım onlara.

Sekiz yaşında oğlumu kaybedeli tam 18 ay oldu. Sokak kuşlarıyla ilgili yaşadığımız anı canlandı içimde.

Oğlumun, daha iki yaşlarındayken bana sorduğu soru.
- Anne neden bu kuşlar sokakta?
- Bir anda geçiştirmekti belki benim niyetim.
- Çünkü onlar sokak kuşu ondan.
- Peki anne, bizim boncuk (muhabbet kuşumuz şu anda 7 yaşında) evde olduğu için ev kuşu değil mi ?
- Evet oğlum ev kuşu.
- Peki ben sokağa çıktığımda sokak çocuğu mu oluyorum?
- Hayır oğlum çocukların evi vardır, evsiz çocuk olur mu hiç, o nereden çıktı şimdi.
- Ama anneciğim televizyonda sokak çocukları diye haber vardı ben duydum var, sokak çocuklarıda var, dediği anda ben üzülmesin diye bir şeyler anlatmak istemeden geçiştirmiştim. O kadar içten bir çocuktu ki, benim bile düşünemeyeceğim ince bir fikire sahipti. Çok duyguluydu.

Sokak kuşlarını gördüğümde hatıralarım canlanıverdi yine. Hava durumunda Ankara, kar yağışlı diye duyduğunda , pencerenin önünde yine kuşlara bakar ve onları yerlerde görürse;

- Kar yağacak, bak bizim sokak kuşları yerlerden karnını doyuruyorlar. Kar yağınca yerler kapanacak ya yiyecek bulamayacaklar değil mi ? Ama ben onlara penceremin kenarına yemek ve bizim ev kuşu boncuğun yeminden vereceğim. Verelim değil mi anne. Bizim boncuğa babam yem alır ama onların babası bile yok yazık. Der ve yaralı küçük kalbinde taşıdığı büyük bedeni ve gözleri duygulanırdı.

Ve bu sabah o kuşlara ben bakıyorum. Penceremin önüne ekmek ufalıyorum ve ev kuşumuz boncuğun yemlerinden de koyuyorum. Ama yalnızım oğlum çok yalnız hem de. İyi ki bugün ev kuşumuz ve sokak kuşlarımız var, sana o sokak kuşlarıyla selam gönderiyorum, alırsın mutlaka . Kimsenin farkına bile varmadığı sokak kuşlarının bile hatırasını bıraktın bana.