Ben kimim?

Bu ilk yazım. Bilmiyorum bu bloğu da diğerleri gibi öksüz bırakıp gidecek miyim, yoksa bu defa farklı mı işleyecek düzeni çarkların… İnsan ilk yazısında neler yazar? Bilemedim... Bundan sonraki bir çok kerelerde olacağı gibi, kendimden anlatayım, hem kendinden bahsediş kalemimin açıldığı konulardan biri. Rahat rahat yazarım. Pazar sabahının köründeyim. İnsanlar sabahın körlerinde kalkar ama sanırım az bir kısmı pazar sabahının körünü uyanık geçirir. Ama ben uyumayı herhangi bir sabahın körünü ayırtetmeksizin, sevmem. Gece uykusu düşkünüyümdür, güneş doğduğu an uyumakla ilişiğimi keser ve yeni günün arasına sızarım. Ve akşamları da geç yatmam bu yüzden, örneğin dün gece 22.00 de bir günün daha sonuna geldiğimi ilan ederekten yatağımın yolunu tuttum. İnsan neden geceleri ölümden daha çok korkar? Geceden bahsederken aklıma geliverdi işte...

Herkes nasıl bilemem ama, ölümü düşünmediğim, bu düşünce ile hemhal olmadığım tek bir günüm geçmez... Gözümde yaş olmadan geçirdiğim tek bir günüm olmadığı gibi... Hayır hüzünlü değilim sadece, aynı zamanda mutluyum. “Hüzünlü mutluluk”. Bu kavramı da ben buldum sanıyordum ama Milliyet Blogda hüzünlü mutluluk adında bir sayfa varmış, birileri benden önce davranmış bile. Can sıkıcı bir durum. Ne diyordum, evet ölüm... Gündüzleri bazen arzu ettiğim, bazen meydan okuduğum ve bazen sevimli bulduğum ölüm geceleri, hele ki de uykudan uyanıp sessizlik ve karanlıkla başbaşa kalmış olduğum anlarda, hiç de aydınlıkta durduğu gibi durmuyor.

Pek bir ürperiyorum, ne cesaret ne arzu kalıyor bende. Bazen düşünüyorum, geceleri de ölümü istediğim vakit, benim bu dünyadaki işim bitmiş demektir :) Ölüm fikri ile didişmem ve hüzünlü mutluluğum dışında neyim var benim? Bir mesleğim var. Severek yaptığım bir meslek. Dostlarım var. Mektuplaştığım dostlar. Kitaplarım var, müziklerim var bir de. Delice tutkunu olduğum. Şimdilik, ben buyum...