Ben küskündüm feleğe....

Ben küskündüm feleğe…30 yıl sonra barıştık :)

Seyreylediğim bir türk filmi sonucu içime düşen şüphe paranoyağı yüzünden çocukluğumun büyük bir bölümü acaba benim babam , babam değil de , babam öldüğü için aşiretin emriyle anamı amcama mı nikahlamışlar (Trakyalı bir aile ve İstanbul'un göbeği offf offff) sorularına kendimce yanıt aramamla geçti çok yazık.

Aklım(sanki varmış gibi) biraz daha erince bu kez okuduğum bir kitabın kahramanı kızceğizin 17 yaşında hayata göz yumması sonucu hele bir 17 ime geleyim bak nasılda öleceğim , inanmayanlar utansın tripleri ile geçti en güzel yıllarım.(Ya bunu lisenin yıllığına bile yazmış bir arkadaş ya, hep öleceği günü bekler demiş)

Gençlik yıllarım E.S dönemlerine denk gelmiş(evlilik sonrası) ve o güp güzelim yıllarda ya kocam beni terk ederse, ya ayrılırsak, ya başkasıyla fingirdeşirse düşünceleri ile kendimi salmış, mendilci kız kıvamında,
Etfal'in önündeki - hanım kızım bak bi, şu hastanede eşim yatıyor, ben de İzmit’e gideceğim yol param yok bir yardım etsene tipinde , camı sileyim mi abi tadındaki görüntümle, kafamda büyüttüğüm her halta yine kendim içerleyerek, kendime acımamdan sebep karnımın acıktığını sandığım ve giderek şiştiğim zamanlardı…Ve o şirefsiz yıllar giderken bana bir el bile sallamadılar.

Sonra yavru kuşum oldu ve ben takip eden birkaç yıl boyunca gündüz ona bir şey olursa, şu anda ne yapıyor acaba, ya annem mamasını yedirirken boğulursa düşünceleri ile, gece on kere kalkıp çocuğun nefesini kontrol etmekle, belli belirsiz olduğunda ağzına ayna tutmakla, gecenin körü çocuk ağlıyor diye hastaneye yetiştirmekle, doktorun kızım aç bu çocuk doyursana karnını bana ne getiriyonuz diye çemkirmesiyle ben ne biçim bir anneyim Allah beni kahretsin, ben beceremeyeceğim anneliği bunun iadesi yok mu tarzındaki psiko manyaklıklarla geçti hain zaman.


Sonra ne oldu hatırlamıyorum ama dank etti. Kendi kendine hayat bu kadar zehir edilir mi kızııımmm dedim kendime, gençsin güzelsin:))))) Bak geçti 30 yıl, bir 30 yıl daha yaşayacak mısın, git saçlarını kestir dedim sonra neyse...

Yaş 30 u çok sevdim ben hem de çok. (30 u sevmeye başlayalı 3 yıl bitti 4.yılımdayım)

Kendimi kadın olarak, insan olarak sevmeye, aynalara kendimi aşağılamadan bakmaya başladım.(hem de bu tiple düşünün yani)

Kötü bir şey olacaksa olacak bu benim iradem dışında, şimdiden üzülmem yersiz diye düşündüm.

Beni seven kalır yanımda, sevmeyene kapı orada demeye başladım.( Böyle gudubet bir cümleyi bile nasıl şairane söylüyorum ba ba ba )

Oturup kaderime kahretmektense elimden geleni yapmaya başladım.

Yazık oldu giden senelere ama belki de böyle olması gerekiyordu ne bileyim ? Değil mi hee ne bileyim ? Belki de doğrusu öyleydi he değil mi ? Heeyyy bir şey söyleyin yahu :((

(Koca 30 yıl be peh peh peh…teselli istiyorum akıp giden yıllara…)