Ben mi sana varmadım, sen mi beni almadın?

Egomuz artık öyle esir almış ki bizi, ayrılıklardaki rolümüzü bile önemli hale getiriyoruz.

Bir ayrılık duyuyoruz, kimin önce davrandığı büyük önem taşıyor. “Hangi taraf istememiş?” diye soruyoruz.

Hemen ötekileştiriyoruz içinde bulunmadığımız ilişkileri. Taraflaştırıyoruz kişileri.

Ne önemi var kimin kimi istemediğinin? Önemli olan bir ilişkinin, bir evliliğin bitmiş olması değil mi?

İnsanlar ayrılık acılarını yaşamadan, tüketmeden soruları cevaplamaya başlıyor.

Herkes kendi çevresinde medyatik bir ünlü gibi.

Basın açıklaması yapıyoruz adeta.

Kırk kişiye cevap vermemiz gereken bir cevabı kendimize görev ilan eder gibi.

O kadar çok başkaları için yaşıyoruz ki, bu gibi durumlarda bile önce ne diyeceğimizi kararlaştırıyoruz.

İlişkiyi yaşayanlar çirkinleşiyor artık bu baskılar karşısında.

Birbirlerine hangisinin hangisini istemediğini kabullendirmeye çalışıyorlar.

Adına gurur dediğimiz saçma takıntı ile “ben seni bıraktım” veya “ben istemedim seni” deniliyor.

Yaşanan mutlu üç beş gününde kıymeti kalmıyor bu şekilde.

Basitleştikçe önemini yitiriyor sevgi. Saygının olmadığı yerde küçüldükçe küçülüyor.

Çiftler birbirlerinin hiç görmedikleri yüzüne vakıf oluyor.

Neden her ilişki başladığı gibi bitmiyor?

Çünkü herkes kendine toz kondurmadan anlamsız bir gurur peşinde koşuyor.

Özel hayat adı üzerinde “özeldir.”

Bu kadar deşifre etmenin, kendi arasında çirkinleştirmenin, galibiyet ve yenilgi haline getirmenin kime ne faydası var?