Ben şehit abisiyim!

Bu sabah, elektronik postamı açtığımda www.sehidim.com sitesinden bir mesaj gönderildiğini gördüm;

Açtım, okudum ve ağladım!..

Bir şehit abisinden geliyordu. Hani o “kelleler” diye nitelendirilen ve gencecik yaşında toprağa düşüp “yan gelip yatan” şehitlerimizden birisinin abisinden. İçinin yangınını ve şehit kardeşine olan hasretini kaleme dökmüş, paylaşmak istemiş…

Türkiye alıştırılıyor; Türkiye pek çok şeye olduğu gibi her gün üç beş şehit vermeye de alıştırılıyor. Artık halk bu olayı kanıksadı! Tepki yok! Öfke yok! Gençlik yok! Gelecek grileşmiş!

Başımıza çuval geçirilmiş!..

Şehit abisinden gelen bu yazıyı sizlerle paylaşmak istedim. Oysaki bugün gezi-tatil konulu yazımın üçüncü bölümünü hazırlayacaktım.Onu şimdilik erteliyorum ve sizleri nelere alıştığımız konusunda düşünmeye davet ediyorum:

“Ben Şehit abisiyim.

Şehit Jandarma Komando Astsb. Kd. Çvş.

SAVAŞ BIYIKLI anısına…

Merhaba Savaş

Ben geldim.

Seni Özledim de, ondan geldim.

Sende beni özlüyor musun?

Toprağına kurumuş yapraklar düşmüş

Temizledim

Mezarına gül ağacı diktim.

Kuşları çok seviyorsun diye kuşlarla süsledim toprağını

Hatırlıyor musun annemlerden gizli,

Kömürlük de güvercin beslediğimizi.

Güvercinler için kaçak elektrik çekmiştik.

Az kalsın elektrik çarpmasından ölecektin.

Eski günlerdeki gibi dertleşmeye başladık değil mi

Sabahlara kadar dertleşirdik,

Söz verirdik birbirimize hiç ayrılmayalım diye;

Hatırlıyor musun annem evde olmadığında bana çorba yapardın,

Oturur beraber zevkle içerdik.

Özledim bana çorba pişirmeni

Biliyor musun her an yanımda olduğunu,

Bana cesaret verdiğini biliyorum, hissediyorum.

Sende hissediyor musun beni

Toprağını okşadığımı, geldiğimi,

Ağladığımı

Hatırlıyor musun birimize bir şey olsa,

Yorganın altına girerdik, beraber ağlardık.

Birimize bir şey olsa diğerinin de canı yanardı

Hani şehit törenlerinde bir ananın ağıtını duyardık

ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ diye

Artık bende söylüyorum...

Öğrendim Şehitlerin ölmediğini

Sende ölmedin ki,

Sen Yücesin, sen Şehitsin

Vatan uğruna can verensin.

Haberinin geldiği gün

Evimize ateş düştü,

Kor düştü,

Yandık, ağladık

Nişanlın askerleri görünce korkmuş,

Annemin dizlerinin bağı çözülmüş,

Kapının eşiğine yığılmış

Anne yüreği işte dayanamamış.

Babam ise gözünden inen yaşı silip

VATAN SAĞOLSUN diye bilmiş

Ben ise;

Hayır, o daha çok genç ölmez, ölemez, ölmemeli dedim.

Hayallerin vardı.

Daha yaşayacakların vardı.

Boğazıma bir yumru oturdu,

Nefes alamadım,

Canım yandı.

Kalbimin yerini ilk defa hissettim

Nasıl hissetmem ki;

Çünkü yerinden sökmüşlerdi

Babam diyor ki: bir tanesini vatan uğruna ŞEHİT verdim.

Geri de iki tane daha var, gerekirse onları da ŞEHİT veririm.

Hani sen gitmeden önce,

Bir günümüzü harcayıp bir araba almıştık ya,

Söz vermiştim

Düğününde kullanacaktım

Kullandım, kullandım

Seni vatana damat ettiğimiz gün kullandım.

Ama arabada Canımın canı sen yoktun

Cenaze aracını takip ettim.

Namazını kıldım

Biliyor musun kardeş namazı kılmak çok zormuş

Öğrendim

İçim yandı, gene ağladım

Hoca nasıl bilirdiniz dedi.

Hep bir ağızdan İYİ dedik.

Zaten sen kimseye kötülük yapmadın ki

Annem hala askerlerin gözünde seni arıyor.

Savaşım diyor, kuzum diyor, ağlıyor

Evde yokluğuna alışamadık

Zaten alışmak da istemiyoruz.

Sen ölmedin ki sen ŞEHİTSİN

Seni anlatırken göğsüm kabarıyor;

Ben vatan hainleri ile çarpışan Savaşın abisiyim,

Ben Şehit abisiyim diyorum.

Mezarının başında dalgalanan Bayrağın,

Alına bakıyorum, kırmızısına bakıyorum,

Ağlıyorum

Gözyaşımı silip;

BAYRAKLARI BAYRAK YAPAN ÜZERİNDEKİ KANDIR,

TOPRAK UĞRUNDA ÖLEN VARSA VATANDIR.

Diyorum.

Gururlanıyorum.

Aklıma geliyorsun

Kalbim sızlıyor,

Canım acıyor

Seni çok ama çok özlüyorum...

Toprağını kokluyorum,

Toprak sen kokuyor.

Mezar taşına elliyorum,

Seni hissediyorum.

Kuşlara bakıyorum gözlerim doluyor,

Ağlıyorum, yanıyorum

Seni çok ÖZLÜYORUM"