Ben Taksim'e çıktığımda…

Yıl 1962 İstanbul’dayım… Bayılıyorum bu ( dayım )sözcüğüne…  (Kendi kendim )“bıktırdın”

Yer: Beşiktaş… Çarşı, gene o çarşı!

Ben o zaman, azimli, bir fidan gibi gencecik delikanlı!

Yıldız Teknik Üniversitesi sınavlarına hazırlanıyorum…

(Sonradan anladım, beni sınava neden sokmadıklarını!?)

Neyse o da ayrı bir hikâye bir gün yazarım..!

Beşiktaş vapur iskelesi yanında, kaymakamlık bahçesi, bahçede oturma bankları…

Akşamüzerleri boğaza karşı, gündüzleri aldığım kurs yorgunluğunu atıyorum, her gün Takalar geçiyor o günlerde…

Bugünlerde yine bakıyorum…

Karşımdan “takalar geçiyor allı yeşilli” Ah Ecevit ah, nasıl da aramazsın “ ya taksim ya ölüm” bu slogan o yıllarda daha başlamamıştı, sonra olacaktı, o taksim başka taksimdi..!

( Şimdi kaymakamlık bahçesinin yerinde yalelliler esiyor) giremezsin…

Aman Allah neydi o günler “ yere düşen ekmek parçasını öpüp başımıza götürdüğümüz günler”

Gel de şimdi Cahit Sıtkı Tarancı’yı anma,.. O eski günler ve de şimdiki günler, bak bakalım.

Cahit Sıtkı ne demişti;

MEMLEKET İSTERİM

Memleket isterim

Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;

Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.

Memleket isterim

Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;

Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.

Memleket isterim

Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;

Kış günü herkesin evi barkı olsun.

Memleket isterim

Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;

Olursa bir şikâyet ölümden olsun.

Yıllar yıllar önceydi…

Ben Taksim’e çıktığımda

Ağaçlar dimdik gülüyorlar

Ağlamak nedir bilmiyorlardı…

Çapa / Şehremini / İst.