Ben ve ben

...Çok sılıyorum bu ara çok. Hayat mı o da ne? Yaşamak, nefes almak boş arkadaşım boş.

Ölümü özlüyorum sanırsam bu ara.. İnsan görmeye dayanamıyorum şu sıralar...mezar eşittir sessizlik ya da sessiz çığlık...

Gereksiz yere kızıyorum, bi bakmışım kulaklarımdan dumanlar çıkıyo yahu yok yere.. Sayıyorum, sövüyorum, söyleniyorum.. Sonra, sonrası pişmanlık ne gerek vardı kalp kırmaya, yıpratmaya ve yıpranmaya...

Hiç bişeyden keyif alamadığım günlerdeyim. Ne yapmalı böyle zamanlarda bilmeyenlerdenim. Cevapsız sorularla boğuşanlardanım.. Her şeyi kafasına takanlardanım. Kendini değersiz hissedenlerdenim. Mutsuz muyum? Aslında değilim ama niye böyleyim, bilmeyenlerdenim...

Tam kendimi toparlayıp, hayatımda ki fazlalıkları atıp eksikleri tamamlama modundayım.. Ama bunu yapamayanlardanım.

Keşkeleri kenara atıp, bundan sonrasında daha dikkatli olmalıyım, farkındayım!!! Yeni kararlar alıp, uygulamaya koymalıyım, bunun da farkındayım! Ama kocaman bir ama... Ben ne istediğini bilmeyenlerdenim, kendine söz verip kendini yarıyolda bırakanlardanım..

Hayat denen oyunun içinde fazlasıyla sıkılanlardanım..