Benden dünya starı falan olmaz

“İleride ne olacaksın?” diye sorduklarında klasik cevabımdır “Efendim kısmetse tıp okuyum doktor olacağım. Aslında annem büyükelçilikte çalışmamı veya avukat olmamı da istiyor.” cümlesi. Gerçekten de doktor olmayı çocukluğumdan beri istiyorum.

Ama küçüklüğümden beri bende bir dünya starı olma hayali de var. Hayal diyorum çünkü gerçekten hayal. Çünkü çıtı pıtı manken kızlar gibi bacaklarımı açıp “şeytana ruhumu sattıııım” deme imkanım yok.

Evde kendi kendime konserler veriyorum

Hani ahirete gidince herkesin hayatı bir film gibi tek tek izlenecekmiş ya, sanırım benimkini izlerken “bu mal ne yapıyor lan” diyeceksiniz. Maşallah heralde benim kasetim evde kendi çapımda verdiğim konserlerle dolu. This is it’ sollayacağını düşünüyorum. Kulaklığı kulağıma taktığım gibi dans etmeye, koreografi yapmaya falan başlıyorum çünkü. Bir de Christina Aguilera gibi sesini kökleyen şahısların şarkıları çıktığında bir yüz ifadem var ki, gören “lan Christina Aguilera bu şarkıyı söylerken bu kadar gerçekçi durmuyordur” der. Suratımda o derece anlamsız bir “sanki o güçlü ses benden çıkıyormuş” efekti var.

Bazen de yanımda dansçılar varmış da bana eşlik ediyormuş gibi davranıp kendimden geçiyorum. Ya da kamera etrafımda dönüyormuşçasına ona pozlar veriyorum. Baya bir şizofrenim ben işte. Öyle valla.

Geçen Jessie J’e akıl veriyorum

Malumunuz 26 haziran günü Jessie Abla Türkiye’de bir konser verdi. Bütün -18 gençlik Küçükçiftlik parka toplanmış kendisini büyük bir heyecanla bekliyorduk. Herkes kendi arasında konuşmaya başladı. En çok konuşulan konu doğal olarak bu kadının nereden çıkacağıydı. Sahneye basit olarak çıkmak, çok klişe. Yani hadi ama, burda Jessie J’den söz ediyoruz. Öyle yapması çok saçma olurdu. En iyi yöntem seyircilerin arkasındaki projektör kulesinden “Merhaba İstanbul” diye bağırarak sahneye gelmekti. Hem seyirci şaşırırdı hem de Türkçe konuştuğu için “ay yerim seni” tepkileri alırdı. -Sahneye pat diye çıktı. Klişe.-

Ama benden star falan olmaz

Hadi sesimi bir yana bıraktım. Star olamayacağımı ailemden de anlıyorum. Yani bütün ünlü sanatçılar sahneden birşeyler anlatıyorlar ya da verdiği röportajlarda “Annem hep der ki, amcam Frank bana şöyle derdi, babam bir gece uyurken kulağıma şunu fısıldadı” gibi konuşmaları bizlerle paylaşıyor. Bunların aileleri genelde hep özlü sözler falan söylüyor. Maşallah sanırsın filozofların arasında yetişmişler.

Oysa benim annem öyle mi? Bana söylediği en özlü söz “Çamaşırları balkona getir.”

Benden star falan olmaz.