Benden Habersiz, Senden Habersiz

Sen… İmkansız hayallerimin en ulaşılmaz sahibi. Gözlerinde kördüğüm olduğum, karanlık kalbimin imkansız ışığı, Sen… Umulmadık zamanımda bambaşka suretlerle çıkan karşıma ve ardından küle dönüştüren tüm imkansız yangınlarımı. Yokluğunda buldum kaybettiğim aşkı. Yokluğunla sevdim seni tüm varlığımla. Sen hep bendeydin benden habersiz; senden habersiz duygularımın eşsiz kahramanı… Kimselere layık göremediğim o aşılmaz güven duvarımı sadece ismiyle aşmayı başaran yıldız.. 9 yıl öncesiydi seni ilk görüşüm o camda. İlk gördüğüm anda anlamıştım ben olduğunu, benim gibi olduğunu… Hiç yanıltmadın beni, sen bendin aslında, benden habersiz; senden habersiz…

Sen orada, imkansızlığımda, gerçekleştirmeye çalışırken kendi hayallerini, ben bir çok hayaleti aldım hayatıma aşk diye sığındım, aşk diye açtım kapılarımı sonuna dek. Olmadı, 9 yıl sonunda buldum seni tekrar bilmediğim, duymadığım bir şarkının notalarında… Daha doğrusu sen olmayan seni. Kaleminden dökülenler inkar etmedi aynılığımızı... Sen bilmedin... Aynı oluşumuz senden habersiz, sen benden habersiz. Çok ağıt yaktım keşkelere...  ”Ah keşke burada olsa. Ah keşke bilse beni, anlasa, duysa”  dedim ya; en imkansız hayalimdi beni duyman oysa.

Hani insan geceyi bekler ya hayal kurmak için, geceymiş meğer senden habersiz tüm yaşananlar aramızda… Ben benden habersiz çılgınca severken seni, sen benden habersizdin duyduğunda sevgimi…

Ve güneş doğunca aydınlandı yeryüzüm... Elveda dedi hayallerim. Elveda imkansızlığım, en imkansız aşkım, en olmadık duygularımın eşsiz sahibi… Keşke bilebilsen seni ne kadar sevdiğimi…

Ben sevdim seni benden habersiz, sen benim aşkımdan habersiz, sen senden habersiz, sen benden habersiz…