Beni ben yapan sadece kendimdir

Kimi insanların içinde rüzgar kimilerinin kinde kasırga eser. Sıkılan insanlar ve hor görülen insanlar evlerinde odalarının en küçük köşelerinde saatlerce ağlayanlardır. Geriye baktıklarında sadece bir avuç hatıra kalmıştır. O bile bir an olsun tebessüme boğar.

Daha dolmamış bir hayatın başucunda yaşamak ne kadar iyidir. Gözleri kan revan içinde bir yanı sahte, küllenmiş bir kalp bırakır geriye ve her satırın arasına gözyaşları dökülür tane tane, ben sesizlikten kıvrılan gözlerde kaybolmuş 3-5 satırı yaşatmaya çalışırım. Ölmüş bir adam gibi satırlarım bahtının karanlığında ve gözlerimdeki her damla yaş uzanır gider uzaklara...

Her kesin dilinde olan ben artık kimsenin umrunda olmayanda ben olmuşumdur. Her insanın romanını yazan ben şimdi 3-5 satırlık mazi bile olamamışımdır. Yüreği donuk umutları yıldızlarda ararken şimdi şişenin dibinde kalmıştır umutlar ve şişe çöpe atılmıştır. Gözlerimden yaşlar, akmıştır. Yok olmuşum gayrisine kimsenin umrunda olmayan 3-5 satır yazı yazmışım. Bırakmışım geriye gitmişimdir. Yok olan ben şimdi hatırlanmamak yormuştur yıkılmış umutlar bir harabe gibi olan yüreğim, ağlasa da, yansa da kimseni umrunda değildir. Yaşlılık saçlarına düşmüş tozlanmış kitaplarda, aranan umutlar kitabın arasında bulunan güllerle süslenir. Yorulmuş 3-5 satır yıkar geçer ortalığı,

-BENİ BEN YAPAN YİNE BENİMDİR.-