Beni Öven Bin Yaşasın, Eleştiren Kahrolsun!

Tepkimiz de, sevgimiz de çok abartılı.

Bazen, işimize gelene “dört elle” sarılırız. Bu, “cankurtaran simidi” gibi imdada yetişir. Düze çıktığımızı düşünürüz; çıkarız da...

Bazen de, kan beynimize yürür; bu kez, “imdada yetişen”e tersten bakarız.

Ne değişir?

Zamanla sevinç de unutulur, tepki de... Çünkü günübirlik yaşama, geçmişi, başkalarının değerlendirmeleriyle görme kolaycılığı, her şeyi unutturur bize!

Gün gelir, çelişkiler, yanılgılar, başkalarınınmış gibi bir havaya girilir; dünün kahramanlığına soyunanlar ortaya çıkar!

Çıkar da ne olur?

Hiç, dünya döner, , başın döner, devran döner, çark/lar döner, topaç döner, kişiliği zayıf adamlar topaç gibi döner...

Bu kadar "döner"den sonra, canın döner yemek çeker!

Yersin de...

****

Söylenenler işimize gelirse, zevkten dört köşe oluruz.

Destek, hele de dünyanın büyüklerinden gelmişse... Bunu beğenilmiş olmanın bir ölçütü olarak görür, doğru yolda olduğumuza yorarız.

Ne demek yabancılarını bizi beğenmesi?

Eloğlu, bizim kara kaşımıza gözümüze hayran mı ki, bizi övsün?

Demek ki, bizdekilerinin, muhaliflerin göremediklerini yabancılar daha iyi görüyorlar. Biliriz ki, bir şeyi, içinde yaşayan değil, dışında olan, dıştan bakan, daha iyi görür, değerlendirir. Tıpkı, yaşanan çevrenin güzelliğini, ilginçliğini, dışarıdan gelenin daha iyi görmesi gibi...

Düşünün, günleriniz geçtiği çevreye gelen bir yabancı, arkadaşınız, tek başına gezdiği, ama sizin her zaman geçtiğiniz yerlerdeki güzelliği, sizin göremediğinizi güzelliği, nasıl da görür!...

İşte, yabancı, büyük ülkeler de öyledir; farkına varmadığınız güzelliklerinin farkındadır!

Ama o ülkeler, gün gelir de, “olumsuzluk”ları dile getirirseler ne olur?

“İç işlerimize karışma olur!”

Demek ki, biz, çok farklıyız:

Övgüden hoşlanır, eleştiriden rahatsız oluruz!

Haydi, sloganı da biz bulalım:

Beni öven bin yaşasın, eleştiren kahrolsun!

TURGUT ÇELİK/ Mersin