Beni seven biri vardı

Beni seven biri vardı.

Koşulsuz sevgiyi bana öğretmişti. Her türlü hainliğime rağmen beni sevmeye devam ettiğini hep gösterdi. Ona bağırırdım, aslında bağırmak istediğim bir insanoğluyken. Ona terlik fırlatırdım, aslında canını kırmak, kalbini parçalamak istediğim bir insanoğluyken. Ona söylenirdim, onu kovardım odadan, hayatımdan kovar gibi, aslında kovmak istediğim iki bacaklı bir yobazken.

Bütün bunlara rağmen o koşulsuz sevmeye devam ederdi.

Benimle birlikte yemek yiyebilmek için beni bekler, benimle beraber saldırırdı yemeğine. Ben bağırdığımda ortadan kaybolur, ağlamaya başladığımda kucağıma çıkar, tüm gücüyle mırlardı, iyileştirmek için beni. Ben tüylerine söylendikçe, daha çok yalanır, ama ne yapayım doğam bu, demeye çalışırdı. Başım ağrırken, sessizce oturur, benimle birlikte gözlerini kapardı. Nefes alışını duyamaz olurdum. Yemek bile istemezdim.

Çünkü koşulsuz severdi beni.

Siyah bir burnu, sade koyu arabica kahvesi gibi yüzü, siyaha kondurulmuş cam mavisi gözleri vardı. Kahveye süt bulaştırdığında oluşan renk ise vücudunu kaplayan tüyleriydi. Kafamı koyardım karnına uyurdum onun ninnisi eşliğinde. O sabahlar huzur içinde kalkardım. Beni sevdiğini ve benimle yaşamak istediğini bir daha anlardım. Patileri ve kuyruğu yine kahveye batırılmış gibi kopkoyuydu. Yaşlılığın verdiği bir tutam beyaz tüy de vardı yüzünde. Onu olgun yakışıklı bir erkek yapardı o tüyler. Sabah beni uğurlar, akşam beni karşılardı kapıda. Kaçta gelirsem geleyim, üşenmez, gücenmez, kalkardı yattığı sıcacık yataktan, gelirdi kapı eşiğine, hoşgeldin derdi. Ne haindi, ne de yobaz...

Koşulsuz severdi beni.

Herşeyimle severdi beni. Çirkinliğimle, huysuzluğumla, umarsızlığımla, hep sevdi beni hiç ayrılmadı yanımdan, yaşamı boyunca.

Öleli bir yıl oldu ve ben onu çok özlüyorum.