Benim hikayem

Hüzünlü ve yalnız. Doğuştan bahşedilenlerle yaşamak zorundayım. Beni bırakmayan ve benim de bırakamadıklarım var. Daha öncesi var mıydı, bilmiyorum. Hatırlamıyorum daha doğrusu.

Hep böyleydim ben, hiç değişmedim. O yüzden hikayemdekiler de değişmiyor. Çocukluğumdaki gibi içten oldum hep, dürüst ve iyi niyetli. Büyümedim ben. Farklı düşünmeyi ve davranmayı öğrenemedim. Ne isem o oldum. Rol yapmadım. Kendi girdaplarımda boğuldum. Çok acı çektim.

Değişmedi yine aslolan ben. Aynı kaldım. Bu, ‘benim’ hikayem. Yanlış gelse de başkalarına, bana özel, bana ait hep. Her şeyiyle benim. Keşkeleri, belkileri olsa da yaşanmış, yaşanıyor…