Yoksun vicdan

Bir insan başka bir insanın kötülüğünü isteyebilir de, yok sayıp hiç düşünmeyebilir de. Bir çaprazlık süsü verilmek istenmeyeceği için her bir olayın kendine özgü hasır altıları vardır. İster birisi öldürülsün, ister birisi tacize uğrasın hiçbir kaidede değişmeyen müeyyideler uygulanır.

Sıradan yani hayatta “inorganik görülen kişiler” ha var, ha yok ekseninde değer görürken. Köşeli kutuların pigmentleri, zati o diğer varlıkların neden “varlık” olamadığını teyakkuz eder. Kamu vicdanın tecelli etmediğini ve fosseptik ruhlu insanlarla yaşadığımızı bundan ötürü sıklıkla unuturuz.

Yetkinlik veya birisine verilen bir yetkiyi “olsa da ben, olmasa da ben” merkezciliğiyle hem belediye başkanı olurum, hem de siyasi parti lideri tarzında kronik vakaları da görmekteyiz. Din öğretisini savunup tacizci, bir diğer deyişle “sübyancı” olmak içten bile değil.

Ne zavallıyız, ülke hayrına bir milletin vekili söz alıp, bazı yöneticilerin maaşının çok olduğunu söylediği zaman kökeninden ve partisinden dolayı pervasızca tepki yağdırılıyor. Kim kimdir? Ne neyi savunacak? Basmakalıpların içindeki odunlarla…

Cumhuriyet toplumundan çok vahiy toplumuna benzediğimizi hatırlatırken, evrensel ülkümüzün toplumunda hukuk ve ahlakın “işlevsel intiharı” insanı her dem yıkmakta.

Vicdan muhasebesi yapmayan devletin de, toplumunda yara almadan yaşamak istemesi kötü bir ütopyadır.