Benim resmim kötü anne! Kendime yaşam çizemeyecek kadar kötü!

Sana da olur muydu böyle şeyler? Hani canın sıkıldığı zamanlarda çekilir köşene, suskunluğunu alıp yanına, bir şeyler fısıldaşırdınız. Yok anne, bana geçmemiş o özelliğin. Benimde elim kalem tutuyor ama yazar diyorlar, çizer diyen çıkmadı daha.

Bende suskunluğumu alıp fısıldaşıyorum onunla. Bak bu özelliğim senden geçmiş olmalı. Delirdim galiba! Ya can sıkıntısından ya yalnızlıktan. Yazarken düşüncelerime sahip olduğumun bilincindeyim. Düşünürken çizdiklerimin! İşte orada, öylece bir resim duruyordu kafamı masadan kaldırdığımda. Elimdeki kalemin farkında bile değildim. Kafamda cevap aradığım sorular yetmezmiş gibi birde ” bu resmi kim çizip, hangi ara buraya koydu” soruna verilecek cevap telaşı eklenmişti. Fena da resim durmuyordu hani. Sayfanın ortasına çizilmiş pencere ve pencereden gözüken kısım aydınlık ve canlı yaşama dair izler taşıyan manzara. Aaaa orada gölgede kalmış, odanın karalılığında kaybolmuş, dışarıyı dalgın dalgın izleyen biri. Aynı ben diye geçirdim içimden.

Ne derin resimmiş amma! Acemi ressam iyi işlemiş konuyu hani. Bende öyle değil miyim? Dünyayı şu pencereden izlemekle yetiniyorum sadece. Yaşamaya sanki hakkım yokmuş gibi. Benim dünyamda karanlık ve gölgeden başka bir şey yokmuş gibi. Sızlayan yaralarıma inat, sızan ışık gidemeyeceğim uzak kentlerin habercisi gibi.

Şimdi bunları niye mi anlatıyorum. Resmi görsen anne hemen anlardın ressamın kendini çizdiğini. ” Ne kadar acizmiş ” derdin. ” Kendine pencereler koyan, yaşamı uzaktan seyreden zavallıymış. Yaşayamayacağı güzelliklere hep uzaktan bakan. Pencere yerine, kapı çizmeyi akıl edemeyecek kadar kör.Kalemi kuvvetliymiş ama.”

Haklısın anne. Benim hiç bir zaman resmim senin gibi güzel olmadı. ” Güzel resimler çizebilmek için, güzel bakış açısı olmalı insanın” derdin. Biliyorum, benim resmim kötü anne! Bilmiyorsun, senden sonra çok değişti dünya. Yaşamak zordu, bende yazmayı seçtim. Kalemim kuvvetli, kalbim kırılgan.

Saltuk SERMİHAN