BENİM SEVGİ ÜRETEN

Bu şiiri yazdığım ve bestelediğim günlerdeki duyguları taşımıyorum artık.

Duygularımı da çaldılar.

Kandırılmış bir kişilik psikolojisi içinde, duygularım köreldi gitti.

İdealist yapımı kaybettim.

Kutsal mesleğin değeri bir paket sigara parası kadar değil. “Öğretmenler Günü” gelecek diye/geldiğinde hiçbir duygu yoğunluğu olmuyor bende.

Mesleğimi sürdürmemdeki kararlılığımın, öğrencilerime karşı sorumluluğumun bilincindeyim. Görevimi tam yaparım.

Yukarıdakilerin (tuzu kuruların);

“Kutsal meslek”, "Peygamber mesleği”, ”bana bir harf öğretenin…”, ”ilk emir; oku” , ”Öğretmenim canım benim, Can…” “Ana gibi, baba gibi sev…seni” teraneleri midemi bulandırıyor artık…

Öğretmenler için, “çözüm üreten” yok.

Tunturaklı boş sözlere karnım tok. Ben almayayım.

Zira, otuz sene aynı laf salatasını yemekteyim/yemekteyiz.

“Dünyanın Bütün Çiçekleri...” duvarın altında kalan öğretmen… Vah garibim!

Örtün üzerini çiçeklerle…

Üşümez öğretmenler…

Kışın yorgansız yatar öğretmenler…

Onlar dimdik ayakta…

Omuzlarda taşıyın öğretmenleri…

İnsana verilen değerin bilgiyle değil, parayla ölçüldüğü günümüzde;

Günü münü, boş ver öğretmenim.

İşine bak sen, öğretmenim.

Ellerinden öperim öğretmenim.

…

Biz öğretmenler; her şeye rağmen ”sevgi üretmeye” devam edeceğiz.

**

BENİM SEVGİ ÜRETEN

Bir zamanlar çocuktuk.

Okullarda okuduk.

Atatürk’ü öğrendik.

Sevgisiyle büyüdük

Hep yolunda yürürdük

**

Dağlarda çiçek olsam.

Susuz kalsam kurusam.

Bilir beni çocuklar.

Soru olsam sorulsam.

**

Çocuklar Güneş'e eş.

Sevgiyle doğar Güneş.

Olursak hep elele.

Batar mı bak hiç Güneş.

**

Mumlar gibi eririm.

Erir erir gülerim.

Kesselerde kurusam.

Filiz sürer gelirim.

**

ODABAŞI öğretmen.

Güzel şeyler öğreten.

Bilir beni çocuklar.

Benim sevgi üreten.

**

Bir zamanlar çocuktum.

Okullarda okudum.

Atatürk’ü öğrendim.

Sevgisiyle büyüdüm.

Hep yolunda yürüdüm.

01.10.1985/Siirt