Beş kere yedi otuz beş, değil mi Cemile?..

İlkokul ikinci sınıfta, bayan öğretmenimizin bir gün önce yazdırdığı çarpım tablosundaki beş kere yedi’nin otuz beş ettiğini, sınıfın ön sırasında yan yana oturduğumuz arkadaşım Cemile ile ezberlemek için defalarca tekrarlamıştık!..

Sıra arkadaşım, bir gün okula gelmedi… İkinci gün yine yok… Üç, dört, beş…

Bir hafta sonra anladık ki!... Hiç gelmeyecek…

O yaşlarda sınıfça ne olduğunu anlamadık… Taa ki bir gün ben bunun nedenini tesadüfen anlayıncaya kadar…

Sıra arkadaşım aslında ölmüştü… Üzülmeyelim diye bize haber vermemişlerdi.

Cemile o günden sonra küçücük parmaklarıyla çarpım tablosunun yedilerden sonrasını gittiği yerde ezberlemeye devam etti mi bilmiyorum?

Ama biz sınıfça sonraki günlerde çarpım tablosunu bitirmiştik…

Bu sayıları ömrüm boyunca hiç unutmadım…

BEŞ KERE YEDİ OTUZ BEŞ eder…

Cemile’nin neden öldüğünü anlamam için üç beş sene daha geçmesi gerekiyormuş.

Bir gün beni tesadüfen kendi evcil köpeğimiz ısıracak da, bunun üzerine tedbir olsun diye karnımdan yirmi tane kuduz iğnesi yiyeceğim. O zaman anladım Cemile’nin aniden yok olduğunu…

O kaybolduktan sonra, her ihtimale karşı başta ben, sınıfça her gün hastaneye gidip karnımızdan iğne yemiştik… Arkadaşım; herhalde ailesi tarafından önemsenmeyen büyük bir ihmal sonucu kuduz’dan ölmüştü…

Bunca seneden sonra düşünüyorum da, sahiden gittiği yerin bu dünya ile bir bağlantısı var ise, ihtimal bütün sınıfları başarıyla geçip öğretmen olmuştur. Çünkü sınıfça hepimiz gibi o da, küçücük işaret parmağını ileri uzatıp sırtı dönük öğretmenimizi işaret eder, "Ben de Zihniye öğretmenim gibi olmak istiyorum." derdi.

Ne mutlu ki, bizleri Atatürk çizgisinde çağdaş birer birey olarak yetiştiren ve de bundan sonra yetiştirecek olan elleri öpülesi öğretmenlerimize…

Şahin ÖZŞAHİN