Beton Panellerle Korunmak

 Ya da Terörle Yaşamağa Alışmak

Doğuda ve güneydoğuda artık çevresine kalın taşınabilir beton paneller yerleştirilmemiş neredeyse tek bir resmi kurum yok gibi. Bu manzarada devlet daireleri Türk vatanında yabancı ve tuhaf kaleler gibi görünüyorlar.

İşin iki boyutu var:

Birincisi  Kürt ayrılıkçı terörünün  uygulayıcılarının sürekli uyaran eylemleri. Bütün operasyonlara rağmen yaygın toplumsal destekle her gün bir yerde örneğine rastlayabildiğimiz şiddet eylemleri neredeyse günlük hayatın bir parçası haline geldi.

İkinci boyut daha da önemli: Selahattin Demirtaş ve avanesinin “Cizre Bodrum’a hiç de o kadar uzak değil!” tehdidiyle kendisini her gün bize hatırlatan propaganda…

Bu iki boyut, birbirinin öylesine tamamlıyor ki ikisinin birden var olmasına izin verdiğimizde ortaya Türk Milleti’nin,  Kürt ayrılıkçı terörüne boyun eğdirilmesi durumu ortaya çıkıyor.

Siyasi propaganda, Kürt ayrılıkçı terörünün “olması gereken” bir şey olduğunu, PKK’nın neredeyse ikinci bir meşru ordu olduğunu, Kürt’lerin nerede isterlerse yaşayabileceklerini, ayrı bir ulus olduklarını ve Türk’lerin Doğu Anadolu Ve Güneydoğu Anadolu’da ancak Kürt’ler izin verirse yaşayabileceklerini her seferinde  başta siyasi irade  olmak üzere topluma yavaş yavaş kabul ettiriyor.

Eh!  “Seçilmiş oldukları”  için küçük birer Tanrı gibi davranabileceklerini sananlar da Türk Milleti olgusunu yok edebileceklerini vehmine kapıldıklarını sandıklarından, Türk adına  ve egemenliğine silahla son vermek isteyenleri tamamen yok etmek yerine, kendilerini beton panellerin arkasına hapsederek iktidarlarını, Türk Milleti’nin egemenliği ve bekası pahasına sürdürmeğe çalışıyorlar.

Kürt ayrılıkçı terörü, Türk’ün büyük, üstün ve bölünmez bir ulus olduğuna yürekten inanan insanların tavizsiz politikalarıyla yok edilmedikçe muktedirler, ancak beton panellerin  ardında kendilerine dayatılan korkuyla kartondan bir devlet hayaliyle bizi yavaş yavaş yok edecek gibi görünüyor.