Beysefa Şansınoksan

Beysefâ ŞANSINOKSAN, garip bir küçük memur;

Durumu, nerden baksan değil dörtbaşı mâmur.

İç güveyi almışlar konak misâli eve,

Henüz çok yeni evli; katlanır(!) seve, seve.

Maaşı azdır ama yok fazla bir gideri.

Lâfını, balla keser sık sık kayınpederi.

O ne zaman konuşsa der ki: “Sen sus Beysefâ!”

Kayınvalide, konuyu değiştirir her defa(!)

Boğazında l o k m a l a r sıralanır yemekte;

O halâ bu hayattan m u t l u l u k beklemekte

Başı önünde gider hâneye adım adım.

Gözlerini yumarken der: “Yine, bulamadım.”

Arada bir düşünür kafa saten yastıkta,

Der: “Nasıl kurtulurum? Belli, faka bastık da(!)

Beyaz etin uğruna karmaşaya katıldık;

Ama ambargo kondu çok ucuza satıldık.”

Haklı da(!) çözemiyor, dileyince kuşağı.

Ondan daha çalımlı hizmetçisi, uşağı.

Bahçevanın, ahçının ayrı bir değeri var.

Sütçünün eşeğinin bile bir eğeri var;

Bahçede binip, binip koyuyorlar ahıra.

Beysefâ, süklüm-püklüm dayanıyor kahıra.

“Bu benim” diyeceği tek şeyi var: Karısı.

Yanında uyukluyor gecenin bir yarısı(!)

Öyle büyütmüşler ki: Hem nâzenin, hem nazlı;

Sadece kendi arzu ettiği zaman, hazlı!

Bir sıcak bakışıyla eğer, büker, zinciri(!)

Etekleri, zil çalar yere döker! İnciri;

İkrâm için gönlünde hafif bir rüzgâr esse

Ve kan, kırmızı çıkar bıçakla karpuz kesse(!)

Beysefâ’ yı çok sever, yanında, toz kondurmaz;

Ne zaman canı çekse ayağında don durmaz;

Fırsatını bulurlar; kayarlar, karda-buzda

Ve aşklarını yerler; biber de vardır.. tuz da(!)

Yaşar Özkan ŞENTÜRK