Bilmiyorum

Yeniden başlamak zorunda olmadığımız bir dünya mı? Kusura bakmayın, buraların hiç yabancısı değilim ama, yine de buralarda öyle bir yer bilmiyorum. Huzurun hep ayaküstü şöyle bir uğrayıp gitmesi alışkanlık yaptı sanki hayatlarımızda. Yerleşememesi bir türlü huzursuzluğundan olsa gerek. Yetememesi öyle çokça.

Bir yaz mevsiminin akşam üstü, hafifleyen sıcağın, arkasından getirdiği narin bir esintiyle geçmişi ve an’ı harman ederken içimden, çıkamayan ama çıksa devasa bir şey olacağından emin olduğum bir hal var. Kussam bir Oscar’lık film çıkacak sanki. O narin esinti iyi ki yüzümü okşadı bu akşam. Dudaklarımda ne zamandır böyle güzel bir dokunuş hissetmemiştim. İçime doldu yaşama gerekçelerim, yine o an en yalın halleriyle. Acıdım biraz, ama narin esinti kendime getirdi beni. Beyaz kelebeğin ölümüne şahitlik ettim ve de, titreyerek yere düştü. Ama bakmadım arkama, yürüdüm sadece. Onlar devam ededursunlar hayatlarına, ne zaman geleceği belirsiz otobüslerin duraklarını da bizler eskitelim varsın. Huzurun uğrayıp yerleştiği çatılar da var nihayet, yoksa az daha inanmayacağım varlığına. Kayıplar, yeni buluşların başlangıcı belki de. Hayat, anlam yüklendiği kadarıyla, anlam buluyor. Yenileri gelir mi yerine, onu bilmiyorum işte. İyisi mi, mor tepenin dibinde beliren o kızıllığın ötesindeki narin esintiye bırakalım kendimizi. Esinti uzaktan gelir ama bize bir anlam katar diye belki. Çünkü yakınlar fena, uzaklar daha yakındır hep. Oscar’lık filmlerimizi, ödüllük romanlarımızı içimizden eksik etmememiz umuduyla… Onlar yaşlandırırken ruhumuzu, milyon tane şey katıyor diğer yandan. Sabırlı olmayı öğretiyor mesela, ufak bir ışık bile “yeniden” diyebilme gücünü veriyor, sonra unutmadan devam etmeyi öğretiyor ve daha neleri neleri… Korkularımıza yenildik biz. Yani yeniden başlamak zorunda olmadığımız bir dünya mı? Vallahi bilmiyorum, bana sormayın..!