Bir adet son lütfen

Hissisliğin doruğunda rüyalara karışırken zihin, ellerinden tutanı da istemezsin. Hayal kırıklıklarıyla dolu bir bünyeye fazla gelir mutluluk, irdeler ve bulur bir yolunu huzur içindeki huzursuzluğun. Sadeleştirir zamanı, saatlerin günleri, günlerin kendisini kovalayacağını bilerek nefes alamaz. Ruhunun soluğunu keser sert esen rüzgar. Alsa uçursa beni ve bir daha dönmesem bu şehre dedirtir de rüzgar gerçekleştiremez dileğini. 

Umarsız, kayıtsız, şartlı bir refleksti hayaller ve her şeyde olduğu gibi kural: bir gün bu da biter! Özgürlük sandığın saçmasapan uykuların arasında, rüyadan rüyaya atlarken kendisi kabusu olur insanın. Verdiği kadarını bulamamayı bırakır, azıyla yetinse de, cari mutluluğu da hiçte kalır. Aylardan mayıstı, hazirandı, hüsrandı; ağustostu, eylüldü, mutsuzluğa büründü; ekimdi kasımdı aralıktı, açık bir kapı bıraktı; ocaktı, şubattı, marttı derken yalnızlık arttı. 

Artılar, eksiler.. Eksildiler. Saygının ve düşünceliliğin getirdiği 'sevgi'den aslındaa yoksun olduğunu, onsuzlukta ruhu kavradı. Elindekilere bakıp hiçin tadına gülümsedi. Beğenip kokusunu derin derin içine çekti. Karanlık... Geldi artık. Bırakırken ellerinde tuttuğu hayallerini, bir iki damla ama fazlası değil, çünkü; artık hiçbir şey onu üzemezdi.