Neredeydik biz

Mümkünâtı olan tüm kuramları bir sandığa kilitleyip, oldu olacak en geniş gururumuzla oyunlara devam edelim. 

Saklanbaçın kurallarını çiğneyip gün yüzüne çıkar, arada da saçmalarız kendi hikayemiz üzerinden. Doğup büyüdüğümüz şehrin kokusunu unutup, yetiştiğimiz minik dünyacıklara aile deriz. 

Ebelemecenin keyfini kaçırır olduğumuz yerde dururuz mesela. Kimse kimseye dokunmadan aşık olur, hayallere bürünür, gideceğimiz günü saymaktan kaçarız. Günler ise bizi yakalayıp ‘ebe’ deyince, oyunun piyonu oluruz kendi karakterlerimizin sapmışlığı içinde. 

Tüm tabular yıkılır ardından. Sıfata da, sıfatsızlığa da ihtiyacımız olmaz. Karıştırırız çerez tadında muhabbetlerimizi; muhabbet etmeyi unuturuz. 

Kendimizi ateşe veririz sonra. Görünmeyeni aramaktan vazgeçip gören olmayı rafa kaldırırız. Üzülmeyiz, kırılmayız, yaşlanmayız böylece. İçimizdeki huzursuzluğa, nedenini bilmiyormuş gibi ‘hayır olsun’ der ardından yasaklanırız. 

Neyse ki biz biziz ve biz kalacağız, adımız yan yana telaffuza girdiğinde. Korkularımızı o dünyada unutup, yalana karışsak bile severiz. Mutluluğumuzu küçük tebessümlerle süslemek daha doğrucu olur, yalancı mutluluklara abartılı kahkaha katmaktan. 

Sen, sen ol, yok, sen ben ol en iyisi, anlamaya yüz tutsun duyguların. Sabaha kattığın gecelerin bir hatırlanırlığı olsun. 

Sandıktaki kuramlar, çiğnenen saklanbaç kuralları, keyfi kaçan ebelemece, yıkılan tabular, yanan biz… 

Kelimelerin kifayetsizliğiyle baş harfinde tıkanmış tüm cümlelerim… 

Neredeydik ve neredesin?!