Bir annenin ağıtı

Bir annenin ağıtıydı geceyi saran

Çığlık çığlığa sürüklenen düşlerin uzağına

Sayfalar düşmüş kenarına yılgınlığın

Hayata uzak yaşam sesleri vurulmuş kucağında.

Saçlarını savuran rüzgârlara karışıyordu sesi

Öperken oğlunun son nefesini dudağından

Umudun karasınaydı dile gelen isyanı

Kalleş mermiler yuva kurmuş- oğlunun döşüne

Başmış ta ana oğlunu göksüne-

Memesini emzirir gibi-

Acılarını yudumlatıyordu oğluna.

Gözleri yaşlı ve yorgun

Bakışları çığlık çığlığa...

Zamanın dişlediği duygularla yılgın

Ellerini tutardı oğlunun da

Kor şafaklar tutuşurdu sabaha.

Bir annenin ağıtıydı geceyi saran.

Ondandır şimdi bütün şafaklar

Ölüm sessizliğinde buruk ve kırgın...

1996 Eylül Ankara