Bir Çanakkaleli bir Etiyopyalı'dan 50 kat fazla kazanıyor. Dr. Ali Topçubaşı

Cumhuriyetin ilk 15 yılını kayıp yıllar olduğunu bildirenler, aynı dönemde bizimle yaklaşık aynı düzeyde olanların ekonomik düzeylerine bakarak daha iyi karşılaştırma yapmalıdırlar. Cumhuriyetin ilk yıllarında hastalıkların kırdığı ülkemizdeki ortalama ömür 38,5 iken, bugün bayanlarda 79 a, erkeklerde 76 ya çıkarken, Afganistan, Pakistan ve diğer Müslüman ülkelerde 60’ın altındadır. Monako, Japonya gibi batılı ülkelerde insan ömrünün ise bizden yaklaşık 10 yıl fazla olduğunu hatırlatalım. 

1923 öncesi erkek nüfusunun önemli bölümünü savaşta kaybetmiş, buğdayını bile dışarıdan alan ülke, dünyanın en hızlı kalkınma evresini ilk 15 yılda gerçekleştirmiştir. Dünyanın yaşadığı en büyük krizi olan 1929 buhrandan etkilenmeyen bir ülke olmamızın yanı sıra, ilk 15 yılda yaşadığımız hızlı kalkınma süreci günümüze kadar sürseydi, Atatürk’ün hedeflediği muasır medeniyet seviyesinin üzerine çıkma fırsatını elde edecektik. Nitekim dünyanın yaşadığı en büyük krizinde ülkelerin milli gelirleri hızla düşerken, krizin en ağır yaşandığı 1929-1932 döneminde ülkemiz yüzde 40’a yakın büyüme gerçekleştirmiştir. Ülkemiz; 2003-2015 toplamında bile söz konusu 3 yıllık bu büyümeyi gerçekleştirememiştir. Son 15 yılda eldeki en önemli varlıkların elden çıkarılması haricinde, 80 yıldaki toplam borçlanmanın 4 katına yakın borçlandığımızı da burada hatırlatmak isteriz. Ulu önderin her şeyin eğitimden geçtiği bilinciyle dünyanın en kuvvetli profesörlerin getirilmesiyle yaşanan aydınlanma, Nobel ödüllü Aziz Sancar' ların çıktığı bir ülkeye erişmemizi sağlamıştır. 1928 yılında bile uçak sanayinin kurulup 1932 yılında Danimarka ya gibi ülkeye ihraç edeceği durumuna gelmemiz, kısa zamanda ulaştığımız gücü göstermesine rağmen, 1952 yılında ABD’ nin baskısıyla kapatıldığını da burada hatırlatalım. Cumhuriyetin ilk yıllarında eğitime verilen önem zamanla azalsa da günümüzdeki yüzde 94,5 okuma yazma oranımız küçümsenecek oranlar değildir. Bu oranlar Pakistan için yüzde 55, Afganistan için yüzde 28,4 olurken, Finlandiye' de yüzde 100' e çıkmaktadır.

Mustafa Kemal’in dünya sahnesine çıkış yeri olan Çanakkale’ nin gelişme trendini görmek, bizlere gerçekleri hatırlatmalıdır. Çanakkale de okuma yazma bilmeyenlerin yalnızca yüzde 1,92 olduğu, yüksek eğitim oranların en yüksek illerden biri olduğu, ortalama bebek ölümünün ülkemizde ortalama binde 8,6 iken binde 7,4 olduğu, ülkedeki ortalama mutluluk oranının yüzde 59 iken, yine bu ilde 63,6 olması, devletten önemli bir kaynak gelmemesine rağmen ortalama gelir düzeyinin Türkiye ortalamasının yaklaşık yüzde 50 üzerinde olmasını sağlamıştır. Çanakkaleli bir kişinin ortalama gelirin bir Etiyopyalıdan yaklaşık 50 kat fazla olurken, bir Afganistanlı dan 40 kat daha fazla olmasının yanı sıra  1960' lar da bile bizden daha üst gelir düzeyinde olan Mısırlı bir kişiden yaklaşık 6 kat fazla gelire sahip olduğunu burada hatırlatalım.

Nerede ise uykuda bile din eğitiminin verilip insanların beyninin esir alındığı Müslüman dünyasına karşın, laiklikten sapmalara karşın ülkemizin yaşam ve gelir düzeyinin söz konusu ülkelerin çok üzerinde olması, yine de insanlarımızın bir kısmı için yeterli olamamaktadır. İsviçre kadınından bile önce seçme ve seçilme hakkını alan bu topraklardaki kadınların bir kısmı, ölümüne ulu önderi sahip olmaları gerektiği halde, aşağılanmanın en ağırını yaşayabilme pahasına okyanusları aşarak çocuklarına gelecek sağlamak için batıya giden kadınları hatırlamak istememekte, adeta kendi içlerinde Stockholm sendromunu yaşamaktadırlar.