Bir insanı tanımak

Bir insanı tanımak hayatı tanımaktır, milyarlarca hayat içinden. Zordur. Onun
acıları, sevinçleri, sırları, zayıflıkları, cesareti ve tüm yaşanmışlıklarıyla. Bir başka yaşamın daha ağırlığını sırtlamaktır, seninkiyle birlikte. Herkesin gördüğü gibi değil de, olduğu gibi görmek zordur, bir o kadar da güzeldir. Anlamaya çalıştıkça, affetmeyi, hoşgörmeyi de öğrenirsin. Asla demekten vazgeçersin. Her hayatın, adına kader yada başka bir şey deyin, farklı yollardan geçtiğini görürsün. Hatayı da seversin, tıpkı doğru dediklerimiz gibi onu da kabullenmeyi. İnsan hayatı boyunca gerçek anlamda en fazla iki üç hayatı tanıyabilir, tüm ruhuyla. Ruh kendini kendine bile sır tutarken, sana açması tamamen mucize gibidir. Müthiş bir güven duygusu gerektirir. Gördükçe seversin, sevdikçe görürsün. Dipsiz bir kuyu gibi insan, ya da sonsuz uzay. Bazen kendimizin görmediklerini bir başkası bize anlatır. Korkarız o yüzden görülmekten. Bizi olduğumuz gibi görüp kabullenemez her insanoğlu, yargılar. Daha bir kırılgan oluruz bizi gören gözlere. Silahsız çırılçıplak hissederiz kendimizi. Ve bu yüzden maskelerimizi takıp geçit vermeyiz kendimize. Bizim için özel insanlara maskesiz bakarız bazen, korkarak bile olsa. Çünkü bizi gören bir başkası o sonsuz yalnızlığımızı unutturur bize, anlaşılmak ve kabullenilmek olduğun gibi, cennette olmaktır. Bir başka gözde paylaşırız, insan oluşumuzun saflığını. Maske takmadan bir başka göze bakabilmenin müthiş lüksü içinde belki de hayatımızda ilk kez özgür oluruz. Güven ve inanç denilen mucize ikiliyi iliklerimize dek hissederiz. Güçleniriz, maskelerin ardına hapsettiğimiz kalbimizi hatırlar, kendimizi severiz. Sırf bunu hissedebilmek için bile değer, göze almak kırılmayı. Cesarettir kalbin gücü, cesur olmalıyız. İnsan olma savaşını bu cesaretle kazanabiliriz ancak. Beni görüp seven insanlar varoldukça doğru yolda olduğumu bileceğim hep. Herbirimize doğru gören gözler dileklerimle. Sevgiyle kalın, yalnız kalmayın.