Bir ırkçılığımız eksikti

Ülkemizde ziyadesiyle bulunan ama Avrupa’da olmayan kısır futbol çekişmelerimizi bir anlamda hoş görmek için“ama onlarda da başka problemler var, mesela ırkçılık” gibi saçma bahaneler buluyorduk ki haftasonunda oynanan derbiden sonra sonra bu mazeret de geçerliliğini yitirmiş oldu.  

Osmanlı kültürü ile şekillenmiş bir toplum olarak bizim ırkçılık taraklarında bezimiz olduğunu düşünmüyorum fakat bu konuda garibime giden, bu tezahüratın olup olmamasından ziyade bu konuya her iki tarafın da, sahalarımızın yegane sorunuymuş gibi yaklaşması.

Biz beğenmediğimiz düdükler çalan hakemlere hep bir ağızdan küfür etmiyor muyuz? Stadımıza gelen konuk taraftarlara koltuk parçaları atıp sokaklarda onlara taşlarla, sopalarla saldırmıyor muyuz? Rakip futbolculara hatta onların ailelerine ağza alınmayacak sözler söyleyip kendi kendimizi aşağılamıyır muyuz? Bunları yaparken kılımız kıpırdamazken ırkçı tezahürat deyince neden tüylerimiz diken diken oluyor? Bir insanın annesine küfür edilmesinin, ona maymun denmesinden daha hafif olduğuna ne ara karar verdik?        

Elbette gönül ister ki sadece statlarımızda değil hiç bir yerde ırkçılık olmasın. Fakat ırkçılık ile birlikte asıl kanayan yaramız olan küfür ve kavga-dövüşlerin de sahalarımızda görülmemesi gönlümüzün istekleri arasında. Artık bu davranışların da en az ırkçılık kadar yüz kızartıcı olduğunun herkes tarafından görülmesi ve ırkçılığa gösterilen tepkilerin bu davranışlara da gösterilmesin zamanı çoktan geldi de geçiyor bile. Aksi takdirde ne iddia sahibinin bir inandırıcılığı kalıyor ne de kendisini savunan tarafın.     

http://twitter.com/cannizamoglu

can.nizamoglu@gmail.com