Bir keşke ile başlayan cümle daha

      İnsanlar geçmişlerini özlemeden, anmadan duramazlar. Evet, kim özlemez geçmişini? Kim düşünüp içini çekmez. “Aaahh ah! Bizim zamanımızda…” diye başlayan birçok cümle duyarız büyüklerimizden. Ama şu da bir gerçek ki biz de “bizim zamanımızda…” şeklinde başlayan cümleler kurmaya başladık bile. İster istemez bu kelimeler dökülüveriyor iki dudağımızın arasından.

       Geçmişe dönüp şöyle bir baktığımızda bugünümüzden çok farklı olduğunu görüyoruz. Zaman öyle çabuk geçiyor ki… İnsan zamana ayak uydurmakta zorlanıyor haliyle. O zaman da işte o cümle çıkıyor ağzımızdan “bizim zamanımızda…”

       Zamanla değişen şeylere sevinsek mi üzülsek mi bilemiyoruz. Bazı olaylara ( mesela; tıbbın gelişmesine) seviniyoruz elbette. Ama öyle şeyler var ki onlara da üzülmeden edemiyoruz. Arkadaşlıklar, dostluklar, aşklar… Hep menfaat ilişkisi olmuşlar. İnsanlar birbirlerini sırf çıkarları için sever duruma gelmişler.

       Bir başka konu ise; şu hepimizin hayatında olan “keşke“ sözcüğü… İnsanlar bir de geçmişlerini bu yüzden özlüyorlar. Geçmişte yaşanan onca iç burukluğu, hüzün ve keşkeler var insan hayatında. İşte insanlar geçmişlerinde yaşadıkları bu iç burukluklarını, hüzünleri ve keşkeleri özlerler aslında. Çünkü insanlar şimdiki hayatlarında o günkü keşkelerinden daha büyüklerini yaşamaktadırlar. Artık onlar için geçmişlerindeki keşkeler anıdan ibarettir. Ve en önemlisi yeni bir keşke ile başlayan cümle daha kurarlar: “Keşke şimdi geçmişte o keşke dediğim olayı tekrar yaşasaydım da bugünü yaşamasaydım.” Bu tür cümle kuran bir insan şu an yaşadıklarından öyle pişmandır ki geçmişinde yaşadığı hafif gelir ona düşününce.

       Demem o ki insanoğlu geçmişinde ne varsa iyi veya kötü her şeyi özlüyor. Zamana ayak uydurmaya çalışırken geçmişi unutmamakta fayda var tabi.