Bir kız çoğunun dev gözyaşları

Kemanımın tellerinde geziniyorum, parmaklarım birbirini kovalıyor. Piyanodaki parmaklarsa beni kovalıyor. Hayatımda yaşadığım tek heyecan bu. Başıma gelen ilk kovalamaca. Düzmece bir hayatın içerisinde desteksiz yapıların arasından geçiyorum. Kimsenin hiçbir şeye sahip çıkmadığı küçük bir dünya. Dev bir ayakkabıya çarpıyorum. Kafamı kaldırıyorum ta tepeye kadar, görmeye çalışıyorum. Dev bir çocuğun küçük kırmızı ayakkabıları bunlar aslında. Küçücük kalıyorum onun yanında, onun cesareti ve bu hayata duruşu karşısında. Ben kaçarken notalardan o elinde bir fa anahtarı ile direniyor. Kafasını öne eğmiş, sabırla zamanını bekliyor. Kazanacağına inanıyor en azından. Kaçmanın saçmalık olduğunu fark ediyorum. Savaşmaya değerdi en azından. Kendimi fark ettirmeye çalışıyorum. Şarkımı daha coşkulu çalışıyorum. Daha bir aşkla. Kız beni fark ediyor. Bana bakmak için kafasını eğdiği sırada üzerime bir gözyaşı düşüyor. Gözyaşı benim kadar. İçerisinde boğulacak gibi oluyorum. Birkaç damla daha düşünce akıntıya kapılıp kaymaya başlıyorum. Kemanım akıntıda kayboluyor ve şarkım susuyor ama küçük kız gitmeme izin vermiyor. Beni alıp mavi önlüğünün üst cebine koyuyor, dümdüz ve upuzun saçlarıyla cebinin üstünü kapatıyor. Kurulanmaya çalışırken iyice gömülüyorum derin cebe. Savaşımı unutuyorum, silahım da yok zaten. Yorgun düşmüşüm iyice, uyku bastırıyor. Günlerdir uyuyamıyorum bari şimdi iyi uyusam.