Bir millet uyanıyor

Cumhuriyetimizin 89. yılı; muhteşem bir buluşmanın, bir uyanışın, direnişin vesilesi; bir iktidarın çöküşünün başlangıcı oldu. Artık ülkemizde hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Eline Türk bayrağını alıp sokağa çıkanlara, otobüse binip marşlar söyleyip ATA’sına ulaşmaya çalışanlara, ATATÜRK anıtlarına çelenk koymak isteyenlere tazyikli su ve biber gazı sıkanlar bu yüce ulusa mutlaka hesap vereceklerdir.

Bugüne kadar Cumhuriyete ve ATATÜRK devrimlerine bir şey olmaz, nasılsa ordu var, onları ve bizi korur diye düşünen bir halk vardı. Fakat Türk halkı, ordunun sindirilmesi üzerine sonunda ATA’sına, Cumhuriyetine ve Bayrağına sahip çıktı. Müjdeler olsun.

Böyle bir güne şahit olduğum için Allah’ıma şükürler olsun. Sonunda torunlarıma biraz heyecan, biraz abartı ama en çok gurur katarak anlatabileceğim bir Cumhuriyet Bayramı yürüyüşümüz oldu.

Bundan belki 20 yıl sonra, bugün ülkemizde olanları kitaplardan hayretle okuyacak olan torunlarım büyük bir ihtimalle bana soracaklardı:

- Peki dedeciğim, ülkemizin değerleri satılırken, manevi inançları oy uğruna kullanılırken, yurtseverleri zindanlara atılırken, Atatürk devrimleri ve Cumhuriyetin kazanımları ayaklar altına alınırken sen ne yaptın?

Artık Ankara’daki I. Meclis önünde, İzmir’de Atatürk meydanında toplanan yüz binlerin, televizyon ve internet başındaki milyonların torunlarına anlatacakları muhteşem bir ortak anımız var. Büyük bir olasılıkla hepimiz olayın başka bir yönünü anlatıp, başka bir açıdan bakıp, farklı değerlendirmelerde bulunacağız. Ama eminim hepimiz, Ankara’da polisin sıktığı tazyikli su karşısında elinde sadece Türk bayrağı ile dimdik duran kadını, polis panzeri üzerine çıkmış elinde Atatürk resmi bulunan adamı, insanların cop yeme, biber gazı yutma olasılığına karşı azim ve kararlılıkla barikatları aşıp Anıtkabir’e ulaşmalarını mutlaka anlatacağız. İzmir’de evinin balkonunda Atatürk maskını öpüp sloganlara katılan yaşlı teyzeden, yürüyüşe katılanların çokluğundan ve kararlılıklarından eminim ki hepimiz bahsedeceğiz.

‘Yıl 2012’ydi’, diye başlayacağız söze. ‘AKP diye bir parti vardı, o zamanlar iktidarda’ diyeceğiz. ‘Atatürk devrimlerini ve laik Cumhuriyetini yıkmayı kendilerine hedef seçmişlerdi. Halkımızın bir kısmını farklı farklı yöntemler kullanarak kandırmışlar ve çoğunlukla iktidara gelmişlerdi, ta ki o yılın Cumhuriyet Bayramı’nda Türk yurdunda millete Türk Bayrağını ve Atatürk’ü yasaklayana kadar ’ diye devam edeceğiz büyük bir ihtimalle. Sonra bu ‘yasaklamanın’ Yunanların İzmir’i işgali ile 1919’da yaktığı Kuvay-ı Milliye ruhunu, 2012’de yeniden Ankara’da,  İzmir’de ve sonrasında tüm Anadolu’da insanları nasıl sardığını anlatacağız, torunlarımıza. En sonunda da AKP adlı partinin ve getirdiği zihniyetin tarih sahnesinden nasıl silinip gittiğini, bu milletin Atatürk ve Vatan sevgisi karşısında nasıl yok olduğunu öğreteceğiz gelecek kuşaklara.

Bütün bu güzellikler içinde meydanlarda eksik bir parça vardı yine de: Kendilerine ülkücü ve milliyetçi diyen dostlarımız. Kendi vicdanlarına sormalarını istiyorum: Bugün İzmir’de milyonlar ‘ Ne mutlu Türk’üm diyene’, ‘Mustafa Kemal’in askerleriyiz’, ‘Her şey vatan için’, diye slogan atarken neler hissettiniz? Tüm tutsak yurtseverlerin ismi sayılırken milletvekiliniz, bu ülkenin kahraman evladı Engin ALAN’ın adı söylendiğinde hep bir ağızdan ‘BURADA’ diye bağırıldığında, kahvede okey mi oynuyordunuz? Sizler bugünü torunlarınıza nasıl anlatacaksınız? Olaylar sonrası ‘polis mecbur kaldığı için halka biber gazı sıkmıştır’ diyen parti başkanınız için ne düşünüyorsunuz? Kim bilir, belki bu bayram Sayın Bahçeli’nin de AKP ile birlikte gidişine vesile olur. Çünkü bu ülkenin solculara olduğu kadar gerçek milliyetçi harekete de ihtiyacı olduğunu düşünüyorum.

Bu vatanı kayıtsız şartsız seven, ATA’sına ve devrimlerine sahip çıkan, iş başa düşünce gözünü kırpmadan en öne atılan bu milleti hiç kimse sonsuza dek kandıramaz. Güzel günlerin yakında olduğuna inanıyorum.

NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE!

Sağlık ve esenlikle kalın.