Bir olmak gerekti

Şehitlerin acısı çökmüşken kalbimizin derinlerine, depremle sarsıldık geçen hafta. Deprem sadece Van’ı değil, tüm Türkiye’yi sarstı. Üstelik sanki 7.2 değildi şeddeti, kalplerimizdeki etkisi  daha büyüktü. Kayıplarımız için ağıtlar yaktık, kalanlar için yardımlar topladık. 

İçimizin acısı, vicdanımızla yoğruldu. Oturamadık, yiyemedik, sıcacık yatağımızda çekip battaniyeyi uyuyamadık. Doğusu, batısı, kuzeyi, güneyi ile bir oldu Anadolu. Kalktı, Van’a sahip çıktı. Kimi cebindekini yolladı, kimi üstündekini.  Yardım paketleri sardı her bir köşeyi.

Kalpler bir attı geçen hafta. Nefesler bir alındı. Gözyaşları bir olup sevgi denizi oluşturdu. Dualar dört bir yandan sardı. En derin, en içten ve en iyi niyetle birleşti eller. Gidenler de oldu bölgeye. Her bir gönül, bütün olana aktı.

Kağnı arabası tır oldu, çarıklar çizme, keçeler polar battaniye. Bezden yapılan kanatlar, çeliktendi bu defa. Uçaklar akın etti ihtiyacı olana. Silah yerine, giysi, yiyecek, çocuk bezi, su taşındı. Sevgiyle yoğrulanlar, ihtiyaç sahiplerine ulaştırıldı.

Analar, hep aynıydı. 88 yıl önce de önde onlar vardı, kocalarını, babalarını, oğullarını gönderirken gözyaşlarını saklayıp Vatan’a emanet, yolladılar canlarını. Bu kez de üstündekini çıkarttı, bebeğinin mamasını paylaştı, olmadı satın aldı yolladı.

Cumhuriyet kolay kazanılmadı. BİR olmak gerekti. 88. yılda hatırladı gönüller. Birlik ne demekti.

Çimen Erengezgin