Bir ömür hezeyanla geçer mi?

İstanbul’da yağmur yağdı ya…

Aman Allah’ım geyikler gırla gidiyor. İnsanların hâline bakıp acınma güzellemeleri yapılıyor.

Tamam, muhalif olabiliriz. Muhalefet safındayızdır, muhalefet yapmak en doğal hakkımızdır. Eleştireceğiz. Eksiklikleri belirtip düzeltilmesi için uyarılarda da bulunacağız.

Neden İstanbul gibi metropol bir kentin, en ufak yağmur yağışı karşısında doğaya teslim olduğunu sorgulayacağız! Aslında, insanoğlunun karşısında elinden hiçbir şey gelemeyeceği bazı durumlar vardır; doğanın gücü karşısında bazen bigâne kalırsın.

Bakıyorum da…

İnsanlar; sırf eleştirmek için “eleştiride” bulunuyorlar. İktidarı yermek için sanki “fırsat” yakalamışlar da, kaçırmamak babında ellerini ovuşturarak, kendi “çaplarında” kafa buluyorlar.

Yahu eleştirelim de “eleştirinin” bile bir “asaleti” olsun/olur. Tamam, siyasal iktidardan “memnun” değiliz, bu yazıda bunlardan bahsedecek hâlim yok. Ama, biraz “izan” olmalı insanda eleştirirken.

Gazeteleri okuyorum, vıcık vıcık değerlendirmeler, aklınca iktidara “çakmalar”…

Ne diyeyim!?

Fazla söze ne hacet; cumhurbaşkanının zamanında sarf ettiği bir söz vardı: “Böyle muhalefete ‘can kurban’” diye…