Bir şehri arkada bırakabilmek...

Özlediğin şey ne? Ya da olmak istediğin? Bu sıcak öğlen üstleri, şu insan yığını, gördüğün araba yığını değil. Üst üste bitişmiş binalar, o binaların içindeki insanlar da değil. Bu savaşın tarafı değilsin, askeri değilsin; peki nedir bu kan ter içinde koşuşmak?

Bu şehre geldiğimde tanımıyordum. Çöpteki şu güzel yüzlü kedileri. Şu aç ama asaletinden kimseye bir şey söylemeyen zayıf köpeği, bahçedeki burnu sümüklü bebeyi de tanımıyordum. Daha dur! İnsanların böylesi zorba, böylesi kibirli, güç düşkünü, içten pazarlıklı, arkadan oynak olduğunu da bilmiyordum. Bilmediğim ne çok şey varmış.

Ben şanslıydım. Güce, paraya, dünyaya tapmadan ayakta kaldım bu oyunda. Boynumu bükmeden, önümü iliklemeden, insanlara yılışmadan sıyrıldım. Suratına çarptım kapıları çoğu arsızın. Kimisinin yüzüne tokat gibi vurdum sözlerimi. Korkum yoktu, diyetim yoktu.

Ağaçlar huşu içinde hışırdıyor şimdi. Cırcır böcekleri son şarkılarını söylüyor yaza dair. Serçeler şimdilik tombul. Gece yıldızsız ama ay bembeyaz. Yağmurlu akşam üstlerini hatırlıyorum. Çelimsiz ayaklarımla koştuğum çocukluğumu. Sıcak bir çayın buğusunu, ilk sigaranın tadını, neler neler…

Gönlünde kısa bir süre konakladığım sevdaları. Yarım yamalak savaşlarımı. O savaşlarda aldığım yaraları hatırlıyorum. Oysa ne çabuk geçmiş yıllar. Ve sanki sahici değilmiş hiçbir olan. Bir tek türküler, bir tek şiirler gerçekmiş sanki..

Şimdi hiçbir diyetim olmayan bu şehre bakıyorum. Onunla görülmüş hesabımı düşünerek sigaramı yakıyorum. Zamanı gelmiş olabilir artık. Bir şehri arkada bırakıp gitmenin. Bir tek çöplerdeki kedileri özleyeceğim bir de ağlamaklı suratı olan şu köpeği. Yavaşça ayaklarımı sürüyerek ve kimseye haber vermeden çekip gideceğim.

Bir şehri arkada bırakabilmek az şey değildir. Belki de bunu deneyeceğim…