Bir zamanlar...

Hani bir zamanlar
Ateşten yapılmıştı yüreklerimiz
Kim dokunsa yanardı
Aşka ait sözlerimizi
Kim duysa
Aşka daha çok inanırdı.

Hani bir zamanlar
En kutsal öpücüktü
Dudaklarımızda birbirimize biriktirdiğimiz
Kim dokunsa ihanetti
Kim sevse bizi
Sahip olamamanın burukluğuyla
Oturup seyrederdi.

Yıkıntıların arasında alıştık
Birbirimizi bulamamaya
Kalabalıkların arasında alıştık
Açık yaralarımızla dolaşmaya

Şimdi gidebilirsin sevgilim
Yaralarını başkalarına sardırmaya
Unutulmuşluğuma gömüldüm ben
Elimde ne yaraların için bir ilaç
Ne de onurun için bir teselli var
Şimdi gidebilirsin sevgilim
ARDINDA KANAYAN İZLER BIRAKARAK.