Bir Zlatan İbrahimoviç klasiği: Ruhumu satıyorum satıyorum sattım!!

Son iki sezondur Milan forması giyen Zlatan İbrahimoviç ‘ in oldukça yüklü bir tutara Paris Saint-German ‘ a transfer olduğunu ve samimiyetsizce demeçler verdiğini duyunca, kendimi tutamayıp bu yazımı yazma kararı aldım… Aslında bana ne adamın işinin ve parasının derdinden… Alan memnun veren memnun, öyle değil mi… Niye kendimi düşüncelere gark ediyorum ki?..

Ama ne yapayım tutamıyorum kendimi… Kafamın içinde beni yiyip bitiren kurt misali dönüp duruyor arızalı fikirler… Dedim ya, sözlerdeki soğukluk ve tamamen duygusal (!) etmenler belki dürtüklüyor konuşmaya beni… Neyse biz gelelim eleştiri konumuza…

Efendim, asıl takıldığım mesele, Arap şeyhlerinin paralarını nerelere çar çur ettiği değil elbette ki… Bence önemli olan konu, artık başa güreşen hemen hemen hiçbir ünlü futbolcu da samimiyet ve aidiyet duygusunun kalmamış olması…

İbrahimoviç ‘ in transferi sonrası medyaya verdiği demeçlere bakıyorum ve kendimi bıyık altından gülmekten alıkoyamıyorum… Zatı şahaneleri Paris Saint-German ‘ a gelmekten çok ama çok mutluymuş… Öyle mutluymuş ki, transferi gerçekleşmese kalp sekmesinden göçüp gidecekmiş az kalsın…

Böylesine muhteşem bir kulübe geldiği için transferi kesinleşince havalara uçmuş… Yıllardır bekliyormuş bu anı… Bekleme anlarında kavuşma sabırsızlığının acısı yüreğini dağlarken, şeyhlerden pardon Saint German teknik direktör şeylerinden müjdeli transfer onayını alınca, kavrulan yüreğine kova kova su dökülmüş… Hayatının en mutlu gününü yaşamış adeta… Kariyerinde çok büyük adımmış bu transfer ve bir rüyası daha gerçek olmuş…

Ama sonraki cümlelerinde kendini tutamayarak öyle böyle olmayacak bir pot kırmayı, hatta metrelerce bir çamı devirmeyi de ihmal etmemiş oyuncumuz : Rüyalarında yaşıyormuş bu transferi ama ne ilginçtir ki, Fransa ligini nerdeyse hiç tanımıyormuş… Takımlardan ve oynana oyundan haberdar olmadığı gibi, geldiği takımın taktik anlayışına da aşina değilmiş… Bakalım egosunu bastırmayı başaramadığı için Milan ‘ da beceremediği bir takım oyuncusu olma niteliğini kazanabilecek miymiş Fransa ‘ da…

Nasıl bir rüyadır ki bu ağzı yok, dili kesilmiş, amnezi durumlarından durum beğenen kocaman bir soru işareti… Yanlış anlaşılmasın lütfen, futbolcunun şahsına dil uzatmam ve herhangi türden bir Fransa Ligi düşmanlığım yok… Benim odaklandığım nokta demeçlerdeki samimiyet ve aidiyet yoksunluğu… Paranın gücü nelere kadir… İnsanın maskelerini nasıl da bir bir çıkarıp koyuyor önüne…

( Yazımın 1. bölümünün sonu… Burada ruhunu okkalı bir sözleşme karşılığı kiralayan maskeli bir profesyoneli analiz etmeye çalıştım… Lütfen korunması gereken çocukluk hayalleri için 2. bölüme geçiniz… )

www.hayatveinsan.com/bir-zlatan-ibrahimovic-klasigi-ruhumu-satiyorum-satiyorum-sattim-part-1-bazen-para-senden-ruhunu-ister/#.UEXkBZaiNJ8