Birazcık Sevgi Yeter

Birkaç hafta önce Anadolu Kavağındaydık. Bakkaldan atıştıracak bir şeyler alarak, kaleye çıktık. Hem biraz nefes almak hem de o güzelim manzarayı seyretmekti amacımız. Şehrin sıkıntılı ve boğucu havasından uzak, esen rüzgâra verdik yüzümüzü. Karşımızda boğazın bitişi ve Karadeniz’in başlangıcı.

Karnımız doymak üzereyken misafirlerimiz geldi. İkisi siyah biri alacalı üç köpek. Yanımızda kalan ne varsa paylaşmaya başladık onlarla. İkisi verdiklerimizi afiyetle midelerine indirirken biri vardı ki, o etrafımda dönüp sevmemi istiyordu kendisini. Ben sevdikçe, mutluluk belirtileri gösterir oldu. Patisini uzattı, gevşedi ve sanki onun ziyafeti bu dokunuşlarla geçen sevgi oldu. Diğerleri yemeğe yumulmuşlarken, o yemeğe dönüp bakmadığı için önce tok sandım. Ama aradan zaman geçip de sevgiye doyduğunda kalanlarla midesine de ziyafet çekti.

Karnı tok olup sadece kendini sevdiren ya da karnı doyduktan sonra kendini sevdiren çok gördüm. Yemekten önce sevgi isteyen bu ilkti. Paylaşım için birazcık sevgi yetmez mi?