Birbirimizi anlayabilmek

Biraz da kendimizi birbirimizin yerine koyabilmeyi başarabilsek ilişkilerimiz sırasında, o konumda olduğumuz zaman 'bizim düşüncemiz ne olabilirdi' bir de böyle bakabilsek yaşadığımız durumlara, o zaman gerçekden daha mutlu olabileceğiz.
Bence davranışlar renk, renk boyanmış odalar gibi. Her davranış, her düşünce şekli ayrı bir oda, ayrı bir renk. Yaşadığımız tadsızlıklar sırasında herkes kendi odasının kendi renginin gerçeğinde. Bir an için bile olsa gözlerimizi kapayıp, karşımızdaki kişinin odasına girip, rengini hissetmeğe çalışmıyoruz. Belki böyle olması yolundaki düşünceyi teorik olarak kabul ediyoruz ama uygulamada çok azımızın başarabildiği bir şey empati. Bize zor gelen gerçekleri, aykırılıkları tam olarak kabullenmek durumunda değiliz ama o konumda 'biz olsak ne yapabilirdik' düşüncesini benimsediğimizde, sanırım kişilere ve olaylara karşı daha hoşgörülü olabilme yetisini kazanmış olacağız.
Belki de insanlara hatalı olduklarını hissetirmenin en güzel yolu, onlara nasıl davrandıkları konusunda bir ayna tutabilmek. Geçici bir süre kendi davranışlarını onlara yansıtabilecek bir ayna. Davranışlarını gördükleri bu aynada kendi öz eleştirilerini yapabilenleri kazanabilirsek ne mutlu bize. Ya da bu şiirimdeki gibi, yansıttıkları olumsuzlukları, başkalarında görmenin öfkesini, yine onlara bağlayıp yok olup gidecekler yaşantımızdan. Bence bu bizim için güzel bir kaybediş olacak.

BU BEN DEĞİLİM

Haksızlık bu dayanılmaz,
Bu ben değilim sevemediğin.
Başka bir kadındı hiç olmayan aslında,
Ben yüzlü o kadın, ben değildim asla.
Nefret ettirdin beni içme sızan,
Yüzü ben, içi sen olan kadından.
Kendini bende görür, anlarsın benliğini diye sevindim,
Ama sen, sen olan sahte beni görünce gittin.
O maske, o yüz sen olan bendim.
Ama sevmediğin o ben, aslında sendin sevgilim.