Biten bir aşkın anısına...

Kapı çaldı.

Kapının dışında kopan fırtınadan habersiz, yerimden sükûnetle kalkıp; usul bir esintiyle kapıyı açtım.

Kapının açılmasıyla birlikte, gözlerim seni karşılarken gıcırdadı göz kapaklarım ve ikimizin ortasında büyüyen fidana düşen yıldırımla, sonunun geldiğini anladım aşkımızın hatıra ormanının.

Öylece duruyorduk kapıda. El şaşkın, ayak şaşkın, galiba ikimiz de sen içeri girdikten sonra ne yapacağımızı bilemiyorduk. Bu yüzden bir süre ne sen yeltendin içeri girmeye ne de ben yol verebildim sana. Bir müddet öylece kalakaldık.

Bu esnada sana baktım, senin içine doğru büyüyen denizlerin, derinlerine daldım. Oysa denizin dibi karanlıktı bu defa... İçeriye süzülen gün ışığıyla aydınlanamadım ve belki de bu yüzden uzun kalamadım içinde, suyun yüzüne çıktım.

İşte tam da bu anda bir fitil ateş aldı içimde, oracıkta erimeye başladım. Gözlerden başlayıp kalbe sirayet eden bir hastalık gibi, dışarıdan içeriye doğru adını koyamadığım bir eriyik madde dolduruyordu içimi, sen görmüyordun ama bunu anlaman da pek zor değildi belki.

Nihayet aralandı dudakların çakan son şimşeğin ardından ve 'Girebilir miyim?" diye fısıldadın.

Önünden çekildim ve ısrarla koruduğum, kopan fırtınaya inat sükûnetimle salondaki kırmızı kanepenin köşesine oturuşuna baktım. Bir adı vardı bütün bu olanların. O odada o güne kadar dökülmüş tüm kelimeler duvarlardan siliniyor ve başlamakta olan yeni döneme şahitlik etmeye hazırlanıyordu aşktan arınan duvarlar.

Ateş çoktan sönmüş, Şefkat ölmüş, Kahır başlamıştı aşkın akrostişi içinde. O gün gelip çatmıştı işte.

Ayrılıyorduk.

Bir aşkın ayrılığa uzanan hikayesine dair bir kaç cümle kurduktan sonra eşyalarını toplayıp gittin.

Kapıyı ardından kapattım ve anladım.

Ayrılığımızdı, birbirimizden aylardır büyük bir sır gibi sakladığımız. Daha bu ilişki başlamadan yazgısına ayrılık mayaladığımız…

Ayrılığımızdı sevgilim, aslında ilk günden beri kendimiz için tasarladığımız…