Biz alıştık ölümlere

Her gün şehit veriyoruz. Sanki küffarla, kefereyle savaşıp o beldeleri İslam’a kazandıracakmışız gibi, gencecik fidanlarımızı kırdırıyoruz. Kim vurduya gidiyor güvenlik güçlerimiz.

Neredeyse her gün şehidimiz var, dört günde 18 ŞEHİT! Günler geçtikçe daha kaç şehit? Birileri ihtiraslarına masumları kurban ediyor. Bu kirli ve anlamsız savaştan beslenenler, kendilerini ölümsüz mü sanıyor?

Bizimkiler, bizimkiler böyle ölür bizimkiler. Biz alıştık ölümlere, hatta kanıksar olduk.  Televizyonda terör savaşında şehit düşenleri görüp geçiyoruz. Topluma yönelik bombalı saldırı olduğunda, ilgili ilgisiz her kesimden bir günlük terörü kınama mesajları yağar. Ekranlarda bir günlük siyah kıyafetlere bürünmüş simalar konuşur konuşurlar. Magazin yayınları bir günlük ara verir, ertesi gün reyting kaygısına geri döner. Siyah giyimli, ama açık kıyafetli (Kıyafetin açıklığı değil, siyahlığı önemli ) sunucular milleti günaha sokmaya devam eder. Hayat böyle sürer gider.

Aldığı emirle yurdunda ölüme koşan, toprağa düşen şehidlerimiz Mehmet’e, Ahmet’e saygı nerde? İlla bir bombanın patlaması mı gerek?

Eğlence mekânlarında keyifli kalabalıklar; yemeler, içmeler, şen kahkahalar. Onları görünce sanırsınız ki Türkiye hiç uyumuyor, hiç sorunsuz, hep eğleniyor. Nefsini eğlence âlemine kaptırmış olanlara sorsan “Doğu da yine şehidimiz var duydun mu,” kimse ne olduğunu anlamıyor. Böylelerinin tarihten coğrafyadan haberleri bile yok.

Şu da bir gerçek ki gavurla cenk de değiliz. Güzel ülkemde huzurdan hoşnutsuz birileri ihtiraslarına masumları kurban ediyor. Bu kirli ve anlamsız savaştan beslenenler, kendilerini ölümsüz mü sanıyor?

Ölenler hep yurdumun insanı, her bir can kaybı kaybolduğu yüreğe acı veriyor. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Velakin bu savaşlar yüreğimizden sevgiyi, dostluğu, paylaşma duygularını alıyor. İnsanlığımızı çalıyorlar ve biz sadece seyrediyoruz televizyonlardan. Ne kadar duyarsız bir insan topluluğu olduk ya Rabb’im.

AyferAYTAÇ.COM