Biz iyi İnsanlardık !!!

Özlemek belki de ay ışığını gökyüzünün mavi rengini suyun berraklığını…

Özlemek bir ömür boyu boş sokakları taş evleri loş ışıklı pencereleri…

Biz iyi insanlardık ya da öyle bilir, öyle bilinirdik. Sabah bin bir umutla açardık gözümüzü masmavi gökten bizim için parıldayan güneşe. Yüzümüzdeki gülümsemenin saflığı, gözlerimizdeki sevmenin ışıltısıyla yeni güne merhaba!!!;

Yaşamanın huzuru korkusuzluğu dudaklarımızdan çıkan her bir harfin tercümesi. Güne merhaba böylesine güzelken insanlar saf temiz ve yürek dolusu mutlulukla karşılarken; seni yaşamak güzel umut verici..

Akşam olup da ay ışığı sokak lambaları yerine aydınlatınca sokakları gönlümüz de aydınlanır gecenin en tez vakitlerinde. Soğuk kış akşamları girerken taştan bile soğuk evimize mutluyduk her daim. Bir mumun loş ışığıyla aydınlanan evimizdeki aile sohbetleri ısıtırdı içimizi

Göz yaşlarımız değerliydi o zamanlar; ağlanacak şeyler uğruna öldüğümüz değer verdiklerimizdi… İşte bu yüzden biz iyi insanlardık ya da öyle bilinirdik!!!

Şimdi özledik. Çoğumuz düşünmez bile neyi neden özledik özletilecek ne yaptık diye. Kötü insanların pençesinde kıvranırken öğrendik özlemi. Geçmişe, bir kuru sohbete, sadeliğe, saflığa her şeye iyi olan her şeye özlem!!!

Biz iyi insanlardık. Kötüler geldi; özledik, ağladık, yıkıldık. Kalkamıyoruz!!!