Biz şu çocukları Kemalistleştirerek mi sakınsak yoksa dindarlaştırarak mı sakınsak

Ortaokuldayken bir kompozisyon ödevi vermişti Türkçe öğretmeni: “Tatilde gittiğiniz bir yeri anlatınız.”

Tatile gitmiş olan çocukların, imkânı olmadığı için gidemeyenlere anlattığı hikâyeler yetmezmiş gibi, daha sonra bu konuyla, bu durum, tekrar hatırlatılır ve o gidemeyenler, bir kez daha sıkıntıya sokulurdu.

Bir de münazara konusu vardı: “Çocuk eğitiminde aile mi yoksa okul mu daha etkilidir?”

Bu münazarada, bir grup öğrenci ailenin daha etkili olduğunu savunur, diğer gurup ise okulun...

Ortaokulu veya 8 yıllık ilköğretimi bitirmiş olan hemen herkes bu iki konu başlığını biliyordur herhalde. Kuşaklar boyu konu olmuş, bu iki konuyu…

5 kompozisyon,1 münazara konusu. 3 ırkçı, 4 askeri slogan. 2 marş… Ve işte Kemalist nesil!”

“Kemalist nesil yetişsin de nasıl yetişirse yetişsin.” anlayışıyla bir yere varılamadığı ortada.

“Dindar nesil yetişsin de nasıl yetişirse yetişsin” anlayışıyla da bir yere varılamaz elbette.

Fakat hükümetin bugün bu anlayışta olduğunu söylemek haksızlık olur. Kompozisyon ve münazara konularını çeşitlendirmeye çalıştıklarını biliyorum mesela. Irkçı ve askeri sloganları kaldırıp yerlerine İslamcı sloganları koymadıklarını da biliyorum.

“Kemalist nesil yetiştirme” projesine çomak sokulmasından dolayı bir rahatsızlık yaşanıyor galiba şu aralar. Bu projenin eksiksiz bir şekilde hayata geçmesi için yapılmış olan kurnazca sınırlandırılmaların kaldırılıyor olması tepkilere neden oluyor.

Hiç kimsenin “Ben çocuğumu istediğim gibi yetiştiririm, buna kim ne karışır.” deme hakkı yoktur elbette. Çocuk, ailenin olduğu kadar toplumundur da… Devlet, her türlü eğitimi toplum adına denetler. Devlet derken Çevik Bir’i kastetmiyorum tabii. Askeri okul, kışla, lojman, Genelkurmay, Amerika beşgeninde hayatını geçirmiş bir kişi, bu işlerden anlamaz. Devletin, adliyesi, bilirkişisi var ve onlar topluma sıkıntı verebilecek bireylerin yetiştirilip yetiştirilmediğini denetler.