Blog fikrini kim buldu biliyor musunuz?

Kaya bölümü;

Varoluşun o beyin kıvrımlarını andıran bol çıkmazlı sokaklarında. İnternetin özel bir yalnızlık biçimini almasıyla birlikte insanoğlu yeni bir, şişelere tıkıp tıkıp "ben buradayım" yazılarını denize atma fırsatı buldu. Kimileri için bir gün beni birileri farkedecek, dehamı takdire şayan görecekler mütevaziliği?! vardı...

Blog fikrini kim buldu kısmına geçiyorum. Blog fikrini işte bu evlere tıkılmış ağlayan yaratıcı yönümüz buldu. (Evlere, ofislere) Ulan memlekette ne aydın varmış diyesi geliyordu insanın. Ama Blog yazarı olmak bir b...k oldum anlamına gelmiyordu. Neden mi? Çünkü bizim ülkemizde bu kadar yaratıcı insan olsaydı. Çoğu insan işyerine gittiğinde benim işten kovulduğum gibi kovulurdu. Ne alaka? Çünkü üssüne cevap verirdi. Kudururdu ya. Bayat "ben iktidarım numaralarına". Bu kadar tepkili insan vardı da. Biz mi karşılaşmadık yani. Demek bu şişeler denize, Pop star 'dakine, benzer keşfedilme duygusuyla yapılan eylemler olarak atılıyordu. Beğenme kaygısı güddüğü için yeterli sürükleyiciliği de yoktu. Bu bloga özel yaratıcılık kısmı insanı ikiye bölüyordu; günü içine dolduruyor, alelace bilgisayarın başına oturup gün içinde tuttuğu dışkısallığı salıyordu. Ben de sifonu çekiyorum.

Blog fikri tehlikeli bir farkındalık yaratmadı yani. Su yolunda akıyordu. Herşey aynıydı. Sanat çoğu zaman pahalı bir tablo gibi anlaşılıyordu. Ekmeğinde tereyağ ve bal olan insanlar için vicadanlarının özsuyunu sildikleri yeni süper emici bir sayfaydı blog.

Düşünce üretmek saygı duyulacak bir süreçtir. Fakat düşünce beyin kazanında kaynayıp durunca bar masasında çok işinize yarayan ama değiştirmeye inancı kalmayan bir hal alır.

Lirik devam;

Göz göze gelemiyorduk hayatla çünkü boyum kısaydı, eğilip bakmak zorunda kaldı. Ama kum tanesinin içine güneş sığıyor bunun için küçülmek gerekmez. Boyutla ilgili kafası karışmış insanlar topluluğuna anektolar.