Evde bir kuş var, adı yok

Evde sarı renkli bir kuş var, kafesinin kapısı hep açık. Evin içinde dolaşıyor. Televizyondan gelen seslerle yarışmak için durmadan ötüyor. Adı yok: Sarı, sarışın demişler. Sesi hiç dinmediğinde “geveze”, yerinde duramadığında ''çılgın'', ayaklarıma saldırdığında ''çatlak'' gibi adları oldu.

İlk geldiğimde ayaklarımın ucunda dolaşmasına bir anlam verememiştim. Meğerse onun merakı ayaklarmış. Ayaklarımın üzerine konuyor, çoraplarımı gagasıyla çekiştirip duruyor. Tepki vermediğimde kısa zamanda sıkılıp gidiyor ama ayağımla oynar, onu sağa sola itersem inatlaşıyor ve bir türlü gitmiyor.

Kendini hiç yakalatmıyor, kafesinin içinde yakalamaya kalktığımda sesi çıktığınca çığlıklar atıyor.

Dün bayram ziyaretleri için uzun süre evden uzak kalınca, kuş bize küsmüştü. Eve geldikten sonra uzun süre kafesinden çıkmadı. Zaman geçince barıştı ve yeniden ayaklarımızla oynamaya başladı.

Birkaç yıl önce buna benzer başka bir kuşumuz vardı. Sıcak bir yaz gecesi, evde bunalmasın diye kafesiyle balkona bırakmıştık. Sabah baktığımızda kafes sandalyenin üzerinden düşmüş ve açılmış, kuş da yoktu görünürde. Bir umutla bahçelerde, çevre ağaçlarda aramıştık, bulamamıştık. Çok cana yakındı, uçup bir kedinin burnuna konmuştur, diye konuşmuştuk.

İstanbul'da halamın bir kuşu var, adı kuş ama uçamıyor. Daha yavruyken belliydi, kanatlarında sorun vardı. Şimdi büyüdü, küçük bir tavuk gibi evin içinde yürüyerek dolaşıyor.

Geçen yıl bu zamanlar ülkenin gündeminin ilk sırasına kuş gribi oturduğunda kuşlara bakışımız değişmişti. Şimdi unuttuk o günleri, hele haberler çıkıversin yine düşmanımız oluverirler.

Kafesin dışına çıkma şansları varsa ve evde kedi yoksa kuşların evde mutlu olduklarını düşünüyorum.