Bu sabah Ankara bembeyazdı

Dün akşam erkenden uyuyakalmışım. Sabah erken, günün aydınlandığını sanıp pencereye gittiğimde aydınlığın dışarısını bembeyaz yapan kar olduğunu gördüm. Henüz gün ağarmamıştı.

Yandaki apartmanın bahçesindeki çam ağacı karları hep kendine çekmişti sanki, en çok kar bu ağacın üzerindeydi. Çatıların üzerinde yer yer kiremitler görünüyordu. Zaman zaman esen rüzgar savurmuş çatılardaki karları, yerlere.

Bir çift kumru umursamadan yağan kara bir ağacın dallarında kımıldamadan duruyorlar. Oysa güvercinler en güvenli en sıcak yerleri arıyorlar. Pencerelerin kenarında sıra sıra dizilmişler. En ufacık harekette korkuyorlar, başka pencerelere uçuyorlar.

Bahçede biraz önce geçmiş bir köpeğin ayak izleri var. Bahçeye gelmiş, yürümüş ve duvarın üzerinden atlayıp gitmiş.

Balkondaki yuvarlak masanın üzerin dümdüz ve bembeyazdı. Balkondaki karları toplayıp onlardan bu yuvarlak masanın üzerine kardan adam yapmak geçti içimden. Sade içimden geçti, bu kış biri bitmeden gelen yeni griplerden biri gelirse diye korktum.

Kar yağınca karlar içinde olmak ne güzeldir. Çocukluğumda, köydeki kışlar geldi aklıma. O kadar çok kar yağarmış ki, Ali Amcam o yüksek pencereden atardı bizi karlar üzerine, biz koşarak eve gelirdik, yine atardı. Babaannem yalvarırdı oğluna bizi atmasın diye. Üşüyen ayaklarımızı sıcak suların içinde ısıtmaya çalışırdı.

Şimdi, ne çocukluk yıllarındaki gibi çok kar yağıyor, ne de çocukluk yılarının cesareti var, kar yağdığında kar içinde olmak için.

Ankara, 17 Şubat 2008