BOMBOŞ HER YAN

Karnımın ovasında ağrılı-sancılı bir boşluk var, aklımı yerinden oynatan. Aklım hiç yerinde durmuş muydu? Hatırlamıyorum. O boşluğu neyle dolduracağımı bilmiyorum bildiğim onca şeye rağmen. Yetmeyen zamanlar durmuş sanki aynı benim gibi. Bense koskocaman görünen dünyanın karşısında mikroskopla bile zor görünen bir zerrecik. Rüzgar, soğuk, uğuldayan kulaklarım, donan ellerim... Bir kaç çift el var beni korumaya çalışan. Kimler bilmiyorum, gözlerim görmüyor. Görmüyor mu yoksa kapakları mı kilitlenmiş? Beni koruyan iyilikler mi boş bıraktı ellerimi, yoksa içimdeki kötülüklerim mi?

Çok yorgunum, ayaklarımın pilleri tükenmiş, kurşun ağırlıklar bağlamışlar gibi de hareketsiz. Yetersiz ve isteksiz nefesler sanki, zorla - yutkunarak- itiklemeyle- biraz daha lı çabalarla. Ellerimden gitti ben öylece seyrettim. Ki zaten benim değildi. Bir umut, öylesine geldi ve geçti. Yaşattıkları bile güzeldi. Hayattı rüzgar gülünü ters çeviren, ben öylece kalakaldım ardından. Uyanmak için hiç sebebim kalmamış gibi. Uyanmak için gücüm tükendi. Bundan sonrasını bu odadan çıkmadan tamamlayabilsem perdeleri hiç açmadan. Çaresizliğimin içinde böylece kalsam mı taa ki?... Kuş seslerini de engellemeli, duyarsam dayanamam.

Yürürken omuzlarım düşmüş, ayaklarım ağır, kendimi sorguluyorum bununla alakalı büyük bir konuşmam var mıydı diye? Olmasın diye dualarım geliyor aklıma, korkularım yüzünden. Korkularım mı çağırdı böyle bir tecrübeyi. Bilmeden-istemeden, korktuğum için mi yaşıyorum bu çaresizliği? Ben mi bir şey yaptım ya da yapmadım? Benim yüzümden mi?

Yeni doğmuş gibiyim, acemi-yabancı-korkak-çekingen-tedirgin-yetmeyen-yetemeyen-muhtaç-güvensiz... Nasıl kapatırım görmeyen gözlerimi uykuya? Uykularımda sapsarı kasımpatları. Ne anlama geldiklerini okuyamıyorum önümde yazan yazılarda. Bu yazılar kimin kelimeleri? Kim mi? Kimdi o bir tülü atamayan yüreciğin sahibi?

Görünmeyen gözlerle nasıl görünüyorum acaba? Sınavımın son puanı sınıfı geçmeme yetti mi? Yetti mi yoksa eşiklerde mi kaldım aynı araflarda bekleyenler gibi? Çok yorgunum, rüyalarım bu yüzden mi karmakarışık evlerin pis mutfaklarını toplama çabasında? Durmadan topluyorum kim, kimler dağıtıyorlar buraları? Geçmişimdeki bütün pis hatıraların eşyalarını toplayıp atmadım mı? Neden, neyin, kimin bu dağınıklık?

Kocaman bir boşluktayım, içim-ellerim bomboş, sancılarım yakıyor canımı, gözlerimden pınarlar akıyor günlerdir, yanan canımı hiç soğutmuyorlar nedense. Bu da bir süreç, geçecek, geçmeli, geçmek zorunda...

Hayat, arsız bir panayır alanı, bizler de renkli maskeli palyaçoları...